Ε: Καθώς ξεκινάμε κανονικά τις διαδικασίες, πώς ξεκινήσατε για πρώτη φορά στις καταδύσεις;
Α: Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με ισχυρές ναυτικές διασυνδέσεις (ο παππούς μου από τον πατέρα μου είχε υπηρετήσει ως υποβρύχιος του Βασιλικού Ναυτικού κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου· ένας από τους δύο γιους του, ο μικρότερος αδερφός του μπαμπά μου, ήταν εμπορικός δύτης που συμμετείχε στη διάσωση επιχειρήσεις, και από την άλλη πλευρά της οικογένειας – ως επί το πλείστον, οι Royal Marines – ήταν ένας άλλος συγγενής, που δεν είχα γνωρίσει ποτέ, αλλά που προφανώς είχε σχέση με τις καταδύσεις), οι ιστορίες που ακούστηκαν σε οικογενειακές συγκεντρώσεις ήταν, πάντα, αυτοί που σχετίζονταν με την Ανώτερη Υπηρεσία, τις θαλάσσιες επιχειρήσεις τους, τα υποβρύχια, τα ναυάγια, τη διάσωση και τις καταδύσεις… και «βατραχανθρώποι», ένας εύχρηστος τίτλος εμπνευσμένος από τα μέσα ενημέρωσης που απονέμεται σε εκείνους τους δύτες ελεύθερης κολύμβησης που συμμετείχαν σε μερικούς από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πιο τολμηρές υποθαλάσσιες επιχειρήσεις μάχης.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, ένας από τους φίλους του μπαμπά μου, ένας επικεφαλής υπαξιωματικός με έδρα το HMS Excellent, τη Σχολή Πυροβολαρχίας του Βασιλικού Ναυτικού στο Whale Island, μας προσκάλεσε να τον επισκεφτούμε στο Πόρτσμουθ και να δούμε μια από τις πρώτες μεταπολεμικές «Ημέρες Ναυτικού». μια ετήσια άσκηση δημοσίων σχέσεων κατά την οποία, για αρκετές ημέρες, δόθηκε η ευκαιρία στο κοινό να πραγματοποιήσει περιηγήσεις σε σκάφη του Βασιλικού Ναυτικού και να δει προσομοιωμένες οθόνες δράσης.
Έχω ακόμα αρκετές ξεχωριστές αναμνήσεις από εκείνη την επίσκεψη στο HMS Excellent: η πιο ζωντανή ήταν μια επίσκεψη στο Βασιλικό Ναυτικό Ναυπηγείο του Πόρτσμουθ όπου, στεκόμενος στο πλάι μιας πλημμυρισμένης αποβάθρας, παρακολούθησα ζευγάρια δύτες, ντυμένους με κομψές λαστιχένιες στολές και φορώντας οξυγόνο. rebreathers, διασχίζουν την πλάτη μεγάλων, τορπιλοειδών μηχανών – που ο δημοφιλής Τύπος ονομάζει «ανθρώπινες τορπίλες» – τις οποίες καθοδηγούσαν κάτω από τα λαδερά πράσινα νερά σε μια προσομοίωση επίθεσης κατά των εχθρικών πλοίων.
Ήταν η αρχή μιας δια βίου γοητείας με τους δύτες και τις καταδύσεις. Αυτό που περιελάμβανε ένα σύντομο φλερτ με ένα τοπικό παράρτημα του British Sub Aqua Club πριν ενταχθεί στο Βασιλικό Ναυτικό.
Συμπλήρωση βασικών εκπαίδευση και ανατέθηκε στο πρώτο μου πλοίο, ακόμα υπό επισκευή πριν από το πλοίο για την Άπω Ανατολή, απάντησα σε ένα μήνυμα που τοποθετήθηκε στον Πίνακα Ανακοινώσεων του πλοίου που καλούσε εθελοντές για καθήκοντα κατάδυσης – ήταν στο κατώφλι της μετάβασης από τους O2 rebreathers για να ανοίξουν -συσκευή κυκλώματος - για το μάθημα του Ναυτικού, διάρκειας τεσσάρων εβδομάδων, στο αρχικό επίπεδο Ship's Diver, που στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε στη Σχολή Καταδύσεων στο HMS Drake, στους Στρατώνες του Βασιλικού Ναυτικού και στο ναυπηγείο στο Πλύμουθ.
Ήταν ένα μάθημα με υψηλό ποσοστό αποτυχίας, οι προηγούμενοι υποψήφιοι επέστρεφαν μετά από λίγες μέρες, ή περίπου μια εβδομάδα, με ιστορίες κακουχιών και φρίκης που τους υποχρέωναν να αποσυρθούν οικειοθελώς από το μάθημα. Έβαλα αμέσως ένα έντυπο αίτησης για να εξεταστεί το ενδεχόμενο αποδοχής –εξάλλου αυτός ήταν ένας από τους λόγους για να ενταχθώ στο Πολεμικό Ναυτικό– και κλήθηκα σε συνέντευξη με τον πρόσφατα διορισμένο Αξιωματικό Κατάδυσης του πλοίου, ο οποίος ενέκρινε το αίτημά μου.
Στα 18 μου, με τα προσχέδια μου πιασμένα στο χέρι και το κιτ τσάντα πάνω από τον ώμο μου, παρουσιάστηκα στον Chief Petty Officer Clearance Diver που ήταν υπεύθυνος για τη Σχολή Καταδύσεων στο HMS Drake.
«Πώς σε λένε, παλικάρι;» Ρώτησε.
«Χτύπα, αρχηγέ». απάντησα με κυματιστή φωνή.
«Χτύπα, ε; Έχω κάποιους συγγενείς που λέγονται Απεργία. Ποιο είναι το όνομα του πατέρα σου;"
«Μπίλι – Ιμέαν, Γουίλιαμ – Αρχηγός». απάντησα νευρικά. «Μπίλι, ε; Είμαι ο θείος σου, παλικάρι. Θα περάσετε αυτό το μάθημα».
Αυτό, φυσικά, είναι το είδος των πραγμάτων που αρέσει να ακούν όλοι οι νέοι νεοσύλλεκτοι. Σε εκείνο το σημείο – και ομολογώ ευχαρίστως ότι παρεξηγούσα αυτό που σκόπευε ως διαταγή, ως δήλωση γεγονότος – δεν ήξερα την έννοια της λέξης «νεποτισμός», αλλά αν το είχα, δεν θα είχα δει τίποτα απολύτως κακό με το.
Περιττό να πούμε ότι υπήρχε ένα μειονέκτημα. Όταν οι Υπαξιωματικοί και τα Πρωτοποριακά Χέρια διεξάγουν την καθημερινότητα εκπαίδευση άκουσε ότι είχα σχέση με τον Αρχηγό, έγινα ακούσια 'εθελόντρια' για επιπλέον κολύμπι και ασκήσεις. Και ενώ υπήρχαν στιγμές που παραλίγο να αποσυρθώ από το μάθημα, φοβόμουν πολύ να αποτύχω. Από τους σχεδόν 30 εθελοντές που είχαν ξεκινήσει το μάθημα, περάσαμε πέντε από εμάς. Σηματοδότησε την έναρξη μιας μακράς και συνεχούς καμπύλης εκμάθησης για τις καταδύσεις… και μια γεμάτη με πολλά αξιομνημόνευτα επεισόδια.
Ε: Έχετε μικτό τσάντα καταδυτικής εμπειρίας, που κυμαίνεται από καταδύσεις αναψυχής και τεχνικής έως εμπορικές και ακόμη και στρατιωτικές καταδύσεις. Ποιο βρήκατε το πιο δύσκολο;
Α: Αυτή είναι μια αρκετά δύσκολη ερώτηση χωρίς απλή ή άμεση απάντηση. Σίγουρα, η πιο δύσκολη οικονομικά θα έπρεπε να είναι –στην περίπτωσή μου– η τεχνική κατάδυση λόγω της οικονομικής προσιτότητας. Προσφέροντας σπάνια οποιαδήποτε οικονομική απόδοση, το κόστος που συνεπάγεται η τεχνική κατάδυση - όσον αφορά τον εξοπλισμό, εκπαίδευση και το αέριο – μπορεί να είναι απαγορευτικό (Και πιθανώς να οδηγήσει στην αποδοχή του ως κάποιου είδους ελιτίστικη κατηγορία κατάδυσης… κάτι που δεν είναι).
Ωστόσο –και πάλι λόγω της οικονομίας– η επαγγελματική κατάδυση έχει τις δικές της προκλήσεις. Εξίσου σημαντικό είναι η πολυπλοκότητα μιας εργασίας, ο χρόνος που απαιτείται για την ολοκλήρωσή της και οι περιβαλλοντικοί παράγοντες.
Ενώ οι δύτες αναψυχής και τεχνικής φύσεως έχουν την πολυτέλεια να μπορούν να κάνουν κατάδυση εάν οι συνθήκες είναι λιγότερο από τέλειες, οι επαγγελματίες δύτες αντιμετωπίζουν συνεχώς την προοπτική να χάσουν ένα συμβόλαιο με έναν ανταγωνιστή εάν αποτυγχάνουν σταθερά να ολοκληρώσουν μια δουλειά στην ώρα τους… ανεξάρτητα από περιβαλλοντικούς παράγοντες .
Θα πρέπει επίσης να προσθέσω ότι αυτά τα δύο παραδείγματα παραβλέπουν το γεγονός ότι οι διακρίσεις μεταξύ επαγγελματικής κατάδυσης και τεχνικής κατάδυσης μερικές φορές -και όλο και περισσότερο- γίνονται ασαφείς από το γεγονός ότι ενώ οι τεχνικοί δύτες δεν υπόκεινται στα ίδια αυστηρά πρότυπα και κανονισμούς που διέπουν την επαγγελματική κατάδυση Σε πολλά μέρη του κόσμου, συχνά – μέσω χορηγούμενων ή αυτοχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων – εκτελούν εργασίες που κάποτε θεωρούνταν «εμπορικές» στο πεδίο εφαρμογής τους.
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΕΛΑΤΩΝ
Εάν, ωστόσο, η έκταση και η ποιότητα των εκπαίδευση λαμβάνεται υπόψη τότε ο στρατός κερδίζει… κατά ένα μίλι. Πολύ λίγα – αν υπάρχουν – ψυχαγωγικά/τεχνικά εκπαίδευση οι οργανισμοί έχουν είτε την τεχνογνωσία, είτε τον χρόνο, να εκπαιδεύσουν σωστά ένα άτομο ως δύτη σε εκείνο το σημείο όπου οι απαραίτητες δεξιότητες σωτηρίας εντυπώνονται σε «μυϊκή μνήμη» και γίνονται μια αυτόματη απάντηση σε μια κατάσταση.
Και η εκπαίδευση για το στρατό είναι μακρά, σκληρή και δεν βασίζεται στο προσωπικό κίνητρο του κέρδους. Κατά συνέπεια, οι άνθρωποι αποτυγχάνουν στην πορεία. Κάτι που φαίνεται να συμβαίνει αλλά σπάνια στη φιλοσοφία του γρήγορου φαγητού που είναι κοινή σε πολλούς εμπορικούς οργανισμούς εκπαίδευσης ψυχαγωγίας.
Ε: Έχετε τα προσόντα σε διάφορα rebreathers, καθώς και έμπειρους στις καταδύσεις τεχνολογίας ανοιχτού κυκλώματος και έχετε μια σειρά από πιστοποιήσεις από φορείς όπως PADI, SSI, BSAC, IANTD και ANDI. Τι είναι αυτό που σας τραβάει στην τεχνική κατάδυση;
Α: Είμαι πάντα διστακτικός σχετικά με τη χρήση της λέξης «κατάλληλος». Πάρα πολλοί άνθρωποι στις καταδύσεις είναι πεπεισμένοι ότι οι όροι «πιστοποιημένος» και «κατάλληλος» σημαίνουν σχεδόν το ίδιο πράγμα. Δεν το κάνουν. Σε προσωπικό επίπεδο, θεωρώ ότι και οι δύο βρίσκονται σε αντίθετες πλευρές του φάσματος εκπαίδευσης δυτών. Αν και είναι αλήθεια ότι έχω εμπειρία από πρώτο χέρι από τέσσερις αναπνευστήρες, θεωρώ τον εαυτό μου, με οποιοδήποτε πρότυπο, ως «πιστοποιημένο» και όχι ως «καταρτισμένο». Η υπομονή δεν είναι πλέον μια από τις αρετές μου. και για τον τρόπο σκέψης μου – δεδομένου του απαραίτητου χρόνου που αφιερώθηκα σε ελέγχους πριν από την κατάδυση και στη συντήρηση μετά την κατάδυση – η υπομονή είναι απολύτως απαραίτητη όταν πρόκειται για την αναπνευστική ασφάλεια κατάδυσης… όπως είναι η συνεχής πρακτική και η τακτική και πρόσφατη χρήση του μηχανήματος.
Μου φαίνεται ότι, σε πολλές περιπτώσεις, οι κάρτες πιστοποίησης χωρίς ημερομηνία λήξης γίνονται, για πολλούς δύτες, αυτοσκοπός και μειώνουν την αξία ενός τεχνικού προσόντος κατάδυσης… αλλά αυτό είναι ένα εντελώς άλλο ζήτημα που αξίζει μακράς συζήτησης!
Ωστόσο – και για να απαντήσει στην ερώτηση – όπως είπε ο Billy Deans, ένας από τους αναγνωρισμένους πρωτοπόρους της τεχνικής κατάδυσης, το 1995: «Η τεχνική κατάδυση είναι… μια φιλοσοφία, μια νοοτροπία. Ό,τι κάνετε βασίζεται στο να κάνετε αυτή την κατάδυση απολύτως τέλεια γιατί αν δεν λάβετε υπόψη όλες τις παραμέτρους της κατάδυσης, μπορεί να σκοτωθείτε. Είναι μια συνεχής επαγρύπνηση που επιβαρύνει έναν άνθρωπο. Για να το κάνεις καλά πρέπει να ζεις, να τρως, να αναπνέεις τεχνικές κατάδυσης».
Είναι αυτή η δέσμευση για την αριστεία – η προσπάθεια για τελειότητα, αν θέλετε – που αξίζει να βρίσκεται στο μυαλό όλων των δύτες, ανεξάρτητα από το αν προέρχονται από τον στρατιωτικό, επαγγελματικό, επιστημονικό, ψυχαγωγικό ή τεχνικό τομέα.
Είναι κάτι που φαίνεται να αποδεικνύεται γενικότερα από έναν σχετικά μικρό αριθμό «τεχνικών δυτών». εκείνων των οποίων το πρωταρχικό ενδιαφέρον είναι να σπρώξουν τα όρια της ανθρώπινης γνώσης. Αντί να θεωρώ αυτοσκοπό τα απαραίτητα εξαρτήματα και τον εξοπλισμό που σχετίζονται με την τεχνική κατάδυση –καθώς και την κάρτα πιστοποίησης, αυτή τη μικρή – και για τον τρόπο σκέψης μου, ελίτ– υποομάδα (οι περισσότεροι από τους οποίους, παρεμπιπτόντως , υπήρξα ομιλητές σε εκδηλώσεις με τις οποίες έχω εμπλακεί) θεωρούν την τεχνολογία ως το λεωφορείο που θα τους οδηγήσει εκεί που τελειώνει η γνώση και αρχίζει η ανακάλυψη.
Είναι το πάθος και η δέσμευση που δείχνει αυτή η μικρή ομάδα που βρίσκω έμπνευση… και αυτό που με ελκύει περισσότερο σε αυτήν την πτυχή της κατάδυσης.
Ε: Είστε Μέλος της Λέσχης Εξερευνητών του Νέα Υόρκη. Τι είναι αυτό με την εξερεύνηση κατάδυσης που πυροδοτεί τη φαντασία σας;
Α: Το 1923, όταν ρωτήθηκε γιατί ήθελε να κατακτήσει το τότε μη αναρριχημένο Έβερεστ, ο Βρετανός ορειβάτης Τζορτζ Μάλορι είπε απλώς, «Επειδή είναι εκεί». Είναι μια φαινομενικά τετριμμένη δήλωση, αλλά είναι γεμάτη νόημα για όλους όσους έχουν ατενίσει την επιφάνεια του ωκεανού και ονειρεύονται τι μπορεί να είναι.
Ενώ ήταν ακόμη στο σχολείο, ο καθηγητής φυσικής έκανε το ακόλουθο σχόλιο σε μια από τις ετήσιες εκθέσεις μου. «Αυτό το αγόρι δεν έχει φαντασία». Όσον αφορά το ενδιαφέρον για την επιστήμη και τον ρόλο της στην κατανόηση του πρακτικού κόσμου, είχε απόλυτο δίκιο στην εκτίμησή του.
Ωστόσο, μόλις άρχισα τις καταδύσεις, το ενδιαφέρον μου για τη φυσική – και άλλους κλάδους της επιστήμης – έλαβε μια αίσθηση αφύπνισης στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Η ανακάλυψη του πόσο λίγα ήταν γνωστά ή κατανοητά για τις επιπτώσεις της πίεσης στο ανθρώπινο σώμα, ή πώς το οξυγόνο, το αέριο που είναι απαραίτητο για τη ζωή, γίνεται τοξικό όταν αναπνέεται σε σχετικά ρηχά βάθη, τόνωσε την επιθυμία να μάθει περισσότερα.
Αυτό που με εξέπληξε –και εξακολουθεί να με εξέπληξε περισσότερο σχετικά με τις καταδύσεις είναι το πόσο μικρή δημόσια χρηματοδότηση λαμβάνει η καταδυτική έρευνα σε σύγκριση, για παράδειγμα, με την εξερεύνηση του διαστήματος. Οι άνδρες έχουν περπατήσει στην επιφάνεια του φεγγαριού.
Όμως, παρά την αυξανόμενη δημοτικότητα των καταδύσεων, έχουμε προχωρήσει ελάχιστα στην εξερεύνηση του «εσωτερικού χώρου» – των ωκεανών του κόσμου – ή στην καλύτερη κατανόηση της σημασίας τους για τη διασφάλιση της συνεχούς ποιότητας ζωής μας.
Και εδώ είναι, ίσως, όπου η τεχνική κατάδυση έρχεται πραγματικά από μόνη της. Τα βάθη των ωκεανών είναι ένα τεράστιο εργαστήριο όπου οραματιστές, όπως ο Bill Stone, μπορούν να δοκιμάσουν αυτόνομα υποβρύχια οχήματα του σχεδίου του που μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν στην εξ αποστάσεως εξερεύνηση πλανητών και κόσμων πέρα από τον δικό μας: όπου ερευνητές όπως ο Richard Harris μπορούν να δοκιμάσουν την ασφαλή χρήση του υδρογόνο ως αραιωτικό αέριο για βαθιές καταδύσεις: όπου οι κινηματογραφιστές, όπως ο Τζέιμς Κάμερον, μπορούν να αξιοποιήσουν την τεχνολογία για να φτάσουν στα πιο βαθιά βάθη των ωκεανών. ή μηχανικοί, όπως ο αείμνηστος Phil Nuytten, μπορούν να δημιουργήσουν στολές κατάδυσης μίας ατμόσφαιρας για χρήση σε εξερεύνηση βαθέων ωκεανών.
Και όπου ακόμη και ο πιο ταπεινός καταδυτικός «πολίτης-επιστήμονας» – χωρίς επίσημη επιστημονική κατάρτιση – μπορεί να προσθέσει στο άθροισμα της ανθρώπινης γνώσης.
Η εξερεύνηση είναι αυτή η παρόρμηση να κοιτάξουμε στο άγνωστο. Από αυτή την άποψη, όλοι όσοι καταδύονται, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι, είτε είναι – είτε έχουν τη δυνατότητα να γίνουν – εξερευνητές.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε αρχικά στο Scuba Diver UK #75.
Εγγραφείτε ψηφιακά και διαβάστε περισσότερες υπέροχες ιστορίες όπως αυτή από οπουδήποτε στον κόσμο σε μορφή φιλική προς κινητά. Σύνδεσμος στο άρθρο
