Συζητάμε για τεχνική κατάδυση εκπαιδευτή και ο γκουρού της ελεύθερης κατάδυσης Kirk Krack για τις πρώτες του εμπειρίες κατάδυσης, το πώς έγινε το άτομο που αγαπούσε τον κόσμο της ελεύθερης κατάδυσης και τη δουλειά του με το καστ και το συνεργείο στο Avatar: The Way of Water.
Οι φωτογραφίες είναι ευγενική προσφορά του Kirk Krack και των 20th Century Studios. © 2022 20th Century Studios. Ολα τα δικαιώματα διατηρούνται.
Όπως κάνουμε πάντα για να ξεκινήσουμε αυτές τις συνεντεύξεις, πώς ασχοληθήκατε για πρώτη φορά με τις καταδύσεις;
Α: Πήρα ένα δώρο γενεθλίων ενός ανοικτό νερό φυσικά όταν ήμουν 14 ετών, από τους γονείς μου. Πάντα ήμουν waterbaby, και αυτή ήταν η φυσική εξέλιξη. Επαγγελματικά ασχολήθηκα με αυτό αφού έκανα ελαφριές εμπορικές καταδύσεις στο μεγαλύτερο υδάτινο πάρκο του κόσμου – και μετά ανακάλυψα ότι θα μπορούσα να γίνω εκπαιδευτή και πηγαίνετε να ζήσετε στην Καραϊβική - πωλήθηκε! Αγόρασα το πρώτο μου κατάστημα καταδύσεων όταν ήμουν 20 ετών, το πούλησα και αγόρασα το πρώτο μου καταδυτικό κέντρο θέρετρου όταν ήμουν 25 ετών, που ήταν το Dive-Tech στο Grand Cayman. Στα 32 μου ξεκίνησα το Performance Freediving International και είμαι εδώ σήμερα.
Γίνατε εκπαιδευτής καταδύσεων αναψυχής, αλλά πολύ σύντομα προχωρήσατε στη διδασκαλία τεχνικών καταδύσεων, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο να γίνετε εκπαιδευτής εκπαιδευτών στον κλάδο. Τι ήταν αυτό που τράβηξε την προσοχή σας στην τεχνική κατάδυση;
Α: Είχα πάει όσο πιο μακριά μπορούσα ως ψυχαγωγικός εκπαιδευτή. Το Nitrox μόλις ερχόταν στη σκηνή, μπορούσα να δω μερικές από τις εφαρμογές του σε αυτό που ήδη κάναμε, και έτσι η τεχνική κατάδυση έγινε το επόμενο πράγμα που έπρεπε να μάθω. Δεν ήταν τόσο να δω τι υπήρχε εκεί κάτω, ήταν περισσότερο οι διαδικασίες και τα τεχνικά στοιχεία της εκτέλεσης μιας κατάδυσης υψηλού κινδύνου σε ένα καταδυτικό περιβάλλον υψηλού κινδύνου, ποιες ήταν οι νοοτροπίες και η φυσιολογία που έπρεπε να μάθω. Απλώς με κίνησε το ενδιαφέρον, και μπορούσα να δω ότι υπήρχε αυτή η σημαντική ευκαιρία στην τεχνική κατάδυση στο μέλλον. Στο απόγειο της τεχνολογικής μου κατάδυσης, έκανα καταδύσεις 170 μέτρων, έξι ώρες συν αποσυμπίεση, σε τακτική βάση – αυτή τη στιγμή, μόνο λίγοι από εμάς πηγαίναμε σε αυτά τα βάθη.
Τώρα η τεχνική κατάδυση φαίνεται όσο το δυνατόν πιο μακριά από την ελεύθερη κατάδυση, αλλά σύντομα έπεσες κάτω από το ξόρκι της κατάδυσης με κομμένη την ανάσα. Πώς προέκυψε αυτός ο έρωτας με την ελεύθερη κατάδυση;
Α: Πριν ξεκινήσω την κατάδυση μαθήματα, έκανα «ελεύθερη κατάδυση». Ήμουν ένας αρουραίος του νερού. Ήμουν πάντα μέσα στο νερό, έκανα κολύμβηση με αναπνευστήρα και κατάδυση, αλλά κοιτάζοντας πίσω, συνειδητοποίησα ότι ουσιαστικά έκανα ελεύθερη κατάδυση, πήγαινα σε βάθη, άλλαζα την αναπνοή μου στην επιφάνεια και είχα όλους τους κινδύνους που συνδέονται με αυτό, αλλά δεν ξέρω καλύτερα.
Δεν υπήρχε πραγματική εκπαίδευση ή εκπαίδευση εκεί έξω για ελεύθερη κατάδυση αυτή τη στιγμή. Ήταν κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο Grand Cayman που μπορούσα πραγματικά να δω ότι υπήρχε μέλλον στην ελεύθερη κατάδυση, ότι ήταν αυτό το πλήρες άθλημα. Η ειδικότητά μου ήταν τα εκπαιδευτικά συστήματα και η διδασκαλία, και σχεδίασα ένα από τα πρώτα σωστά, με πρότυπα και διαδικασίες, και έβγαλα ένα ολόκληρο σύστημα εκπαίδευσης και τελικά αναμορφώθηκα ως PFI τον Ιανουάριο του 2000.
Ήσασταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους στον πλανήτη που ανέπτυξαν την τεχνική ελεύθερη κατάδυση. Αυτό φαίνεται λίγο οξύμωρο, αλλά πείτε μας περισσότερα για το τι συνεπάγεται.
Α: Η ιστορία είναι στο Κέιμαν, υποστηρίζοντας την Τάνια Στρίτερ σε μια από τις προσπάθειές της για παγκόσμιο ρεκόρ, αναπνέοντας το 80 τοις εκατό που είχε απομείνει στο σκάφος ενώ συζητούσα μαζί της – ήμουν ο ελεύθερος δύτης/προπονητής ασφαλείας για εκείνη – επέστρεψα Κόπησα την ανάσα για να ελέγξω αν μερικοί δύτες έκαναν ντεκό και συνειδητοποίησα ότι έμεινα κάτω για, για παράδειγμα, πέντε λεπτά, χωρίς να γνωρίζω ότι είχα πάει τόσο πολύ, εφόσον δεν είχα καμία όρεξη να αναπνεύσω. Και μετά ήταν σαν, φυσικά, το οξυγόνο. Άρχισα να παίζω με αυτό με τα χρόνια και άρχισα να χρησιμοποιώ το 32 τοις εκατό σε κάποια κινηματογραφικά έργα, και το παρατηρείς. Στη συνέχεια άρχισα να το χρησιμοποιώ για όλους τους ελεύθερους δύτες ασφαλείας μας, στον διαγωνισμό De Ja Blue. Όλοι είπαν – καμία εξάντληση στο τέλος της ημέρας, καμία εξάντληση μετά από τρεις εβδομάδες, μια πιο γρήγορη ανατροπή στην επιφάνεια και απλώς ένα πιο άνετο κράτημα της αναπνοής. Λοιπόν, σκέφτηκα ότι αυτό δεν είναι καθόλου έξυπνο, οπότε άρχισα να γράφω διαδικασίες και συστήματα για να μπορέσω να το διδάξω. Χρειάστηκε λίγος χρόνος, αλλά στο τέλος φτάσαμε εκεί.
Τώρα προχωρήστε στην πιο λαμπερή πλευρά των πραγμάτων – τη δουλειά σας με το Χόλιγουντ. Έχετε εκπαιδεύσει ανθρώπους όπως ο Τομ Κρουζ και η Μάργκοτ Ρόμπι. Πώς είναι να δουλεύεις με σούπερ σταρ αυτού του επιπέδου και κάνουν καλούς μαθητές;
Α: Χα, αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Δεν υπήρξε κανένας με τον οποίο να μην μου άρεσε να δουλεύω, δεν υπήρξε κανένα άτομο που να μην ήταν αφοσιωμένο στην τέχνη να μάθει αυτό που ήθελε να μάθει. Υπήρξε ένα ζευγάρι που το έκανε για να γίνει η δουλειά, αλλά ήταν εντελώς επαγγελματίες με αυτό, άλλοι ήθελαν να μάθουν περισσότερα από όσα χρειαζόμασταν για να τους διδάξουμε. Με τον Tom Cruise πήγαμε σε ακαδημαϊκούς προχωρημένου επιπέδου και τέτοια πράγματα.
Πρέπει να μιλήσουμε για τη δουλειά σας στα παρασκήνια στο Avatar: The Way of Water, αλλά πριν ασχοληθούμε με αυτό, είναι αλήθεια ότι η πρώτη σας συνάντηση με τον Τζέιμς Κάμερον ήταν όταν καθόσαστε δίπλα του σε ένα αεροπλάνο, και αυτό ποτέ τον καγκελάριο, του έδωσες την επαγγελματική σου κάρτα;
Α: Χα, κλείσε. Είχα περάσει από το τελωνείο των ΗΠΑ, ήμουν στο Βανκούβερ και έπαιρνα ένα Starbucks και είδα τον Τζέιμς Κάμερον να περνάει με τη συνοδεία του. Έπρεπε απλώς να πάω να τον συναντήσω, έπρεπε να κάνω το fan-boy, και έτσι αφού πήρα τον καφέ μου, πήγα να ψάξω αλλά δεν τον βρήκα.
Στη συνέχεια, όταν μπήκα στο αεροπλάνο μου για το Λος Άντζελες, ήταν εκεί, με τη σύζυγό του Σούζι, στο 1Α και στο 1Β. Έτσι, επιστρέφω στη θέση μου, βγάζω μια επαγγελματική κάρτα και στο πίσω μέρος γράφω σαν το βιογραφικό μου στο Twitter, ό,τι μπορώ να χωρέσω – και μετά χρειάζεται η μισή πτήση για να πάρω το κουράγιο. Στα μισά της πτήσης, ανέβηκα και είπα «τίποτα δεν τολμούσε τίποτα, με λένε Κερκ και είμαι ελεύθερος δύτης», και μου είπε «πόσο καιρό μπορείς να κρατήσεις την αναπνοή σου;».
Σκέφτηκα ότι μπορεί απλώς να σκέφτηκε «χε, τακτοποιημένος τύπος» και μετά άφησε την κάρτα στην τσέπη του καθίσματος μπροστά του, αλλά μετά το 2017, κατέληξα να βγω για μια συνάντηση στο σπίτι του στο Μαλιμπού και μου είπε το Avatar Το νούμερο δύο θα ήταν κατά 60 τοις εκατό νερό, και ήξερα ότι αυτό θα ήταν το έπος των αιώνων για τις καταδύσεις. Με ρώτησε τι θα έκανα όταν επρόκειτο για τα γυρίσματα, κ.λπ., και μετά από δύο ώρες, μου είπε "είσαι ο τύπος μας, θα επικοινωνήσουμε - σε ενδιαφέρει;". Αρχικά, νόμιζα ότι θα περάσουν μερικοί μήνες, εγώ και κάποιοι από τους εκπαιδευτές μου, αλλά τελικά ήταν χρόνια της ζωής μου.
Συνεχίστε λοιπόν στο Avatar: The Way of Water. Αυτό έχει τεράστιο χρόνο στην οθόνη που περνάει κάτω από το νερό, και έτσι το καστ και το συνεργείο έπρεπε να είναι ασφαλή και άνετα περνώντας ώρες και ώρες στο νερό. Ποιος ήταν ο κύριος ρόλος σας στο γύρισμα και ποιες ήταν μερικές από τις κύριες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε;
Α: Έπρεπε να διδάξω το καστ, που διέφερε σε ηλικία από έξι έως 69 ετών, και διάφορες σωματικές ικανότητες. Έπρεπε να διδάξω στην κάμερα ανθρώπους, που ήταν όλοι υδάτινοι, αλλά έπρεπε να τους φέρω σε συγχρονισμό με αυτό που έκανα με το καστ και πώς θα δουλεύαμε το καστ. Έπρεπε να προπονήσω λαβές. Έπρεπε να εκπαιδεύσω κασκαντέρ. Κάναμε 250,000 συν ελεύθερες καταδύσεις σε δυόμισι χρόνια μόνο στο Λος Άντζελες. Περάσαμε από σχεδόν 1,500 κυλίνδρους 80 κυβικών ποδιών 50 και 80 τοις εκατό nitrox, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι κύλινδροι αέρα, μόνο στο LA. Κάποτε, υποβρύχια, είχαμε 26 άτομα σε αναπνοή. Είχαμε κρατήσεις αναπνοής στο εύρος των τεσσεράμισι λεπτών, και όχι μόνο στατική άπνοια, αυτά ήταν λειτουργικές αναστολές, δυναμικές κινήσεις. Υποβρύχιο παρκούρ.
Πρέπει να είναι πολύ αποθαρρυντικό να πρέπει να διδάξετε έναν πραγματικό στρατό από καστ και συνεργείο να κάνει ελεύθερη κατάδυση στο πρότυπο που χρειαζόταν ο Κάμερον για να μπορέσει να απαθανατίσει τις υποβρύχιες σεκάνς που ήθελε.
Α: Έπρεπε να εκπαιδεύσω το μέλος του καστ και μετά έπρεπε να εκπαιδεύσω τον χαρακτήρα. Είναι δύο ξεχωριστοί άνθρωποι που ενσαρκώνονται στο ίδιο πρόσωπο. Η Sigourney Weaver ήθελε πραγματικά να ζωντανέψει τον χαρακτήρα της και όποτε μπορούσε να πάρει επιπλέον χρόνο για νερό, όταν δεν ήταν στα γυρίσματα αλλά ήταν στην πόλη - και συνήθως ήταν πάνω από την ώρα του μεσημεριανού μου. Αλλά θα πηγαίναμε και θα παίρναμε επιπλέον εκπαίδευση, το οποίο δεν ήταν προγραμματισμένο. Ήταν πολύ διασκεδαστική η συνεργασία μαζί της.
Η Kate Winslet ήταν επίσης καταπληκτική. Δεν μπορούσε να έρθει στο Λος Άντζελες, οπότε ήρθα στο Ηνωμένο Βασίλειο για να την εκπαιδεύσω. Όταν άκουσε πού θα μείνω, είπε «όχι, δεν έχουμε τίποτα από αυτά», και κατέληξα να μείνω με την οικογένεια. Θα έπαιρνα πρωινό μαζί τους, μετά θα έκανα λίγο ακαδημαϊκό και μετά θα έμπαινα στην πισίνα. Απλώς της άρεσε. Ήταν ήδη δύτης, νομίζω, και έτσι έπιασε πολύ γρήγορα. Δεν έγινε ανταγωνιστική, για να περάσει αυτή την καταπληκτική στιγμή, απλώς μπήκε πραγματικά σε αυτό. Υπήρχε απλώς αυτή η φυσική ικανότητα, και επίσης ο επαγγελματισμός – αν πρόκειται να το κάνω αυτό, θα το κάνω καλά και θα μάθω τα πάντα.
Ήταν ένα πράγμα που προσπάθησα να τους εμφυσήσω, ότι αυτό επρόκειτο να είναι ένα μακρύ γύρισμα, και ήξεραν μόνο λίγα πράγματα για τον χαρακτήρα τους, αλλά δεν ήξερες συγκεκριμένες σκηνές, και έτσι για να αφήσω τον Τζέιμς Κάμερον να τα έχει όλα τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή του για να μπορέσει η Πανδώρα να ζωντανέψει, πρέπει να σε εξοπλίσω με ένα σωρό εργαλεία και εμπειρίες, έτσι ώστε όταν ρωτά «Κέιτ, χρειάζομαι να κάνεις αυτό ή εκείνο», ήταν εύκολο για να πω «ήταν όταν ήμασταν εκπαίδευση έτσι», και τότε θα μπορούσε να το βγάλει από το κιτ εργαλείων της, το είχε ήδη κάνει, ήξερε όλες τις διαδικασίες.
Όπως κάνουμε πάντα για να τελειώνουμε αυτές τις ερωτήσεις και απαντήσεις, ποια είναι η πιο αξέχαστη στιγμή κατάδυσης;
Α: Είναι δύσκολο γιατί υπάρχουν πολλά διαφορετικά πράγματα. Όταν γυρίζαμε το The Cove, ήμασταν στις Μπαχάμες και με τη γυναίκα μου Mandy ρυμουλκούσαμε πίσω από μια βάρκα ψάχνοντας για δελφίνια. Δεν μπορούσαμε να βρούμε κανένα, αλλά τότε μπουμ, αυτά τα τρία δελφίνια εμφανίστηκαν από το πουθενά. Και οι τρεις έπαιζαν μαζί μας, αλλά αυτό το συγκεκριμένο ζώο ήταν πραγματικά περίεργο – η Μάντι άπλωσε το ένα της χέρι και ίσιωσε το χέρι της και το δελφίνι γύρισε ανάποδα και έτριψε ενεργά την κοιλιά του στην παλάμη της. Αφήσαμε να φύγουμε από τα έλκηθρα και, για τα επόμενα 45 λεπτά, ήταν τόσο διαδραστικό και επικοινωνιακό. Κάναμε αυτή τη συζήτηση σε συναισθηματικό επίπεδο, αισθανόμενο ον με αισθανόμενο ον, σε μια γλώσσα που ξέρουμε και οι δύο, απλά δεν ήταν τα αγγλικά. Κλαίγαμε και οι δύο όταν βγήκαμε στην επιφάνεια, ακόμα και εκείνο το βράδυ συνεχίσαμε να το σκεφτόμαστε, γιατί άγγιξε τις καρδιές μας.
Από την άλλη πλευρά, ποια είναι η χειρότερη εμπειρία σας κατά την κατάδυση;
Α: Εκτός από το να μου κάνει κακά drysuit και να σηκώσεις αεροπλάνο; Λοιπόν, κάτι που με έχει χτυπήσει πρόσφατα. Ίδρυσα την Exploration Diving Society of British Columbia πριν από ένα χρόνο περίπου και εργαζόμαστε και στους τρεις τρόπους – ελεύθερη κατάδυση, τεχνική και μη τεχνική κατάδυση. Τώρα, μετά από πολλά χρόνια απόλυτα επικεντρωμένος στην ελεύθερη κατάδυση, επιστρέφω στην καταδύσεις και κάνω βουτιές trimix στα 60 μέτρα. Ήμουν τόσο έμπειρος στις τεχνικές καταδύσεις παλιά, αλλά τώρα ξαφνικά, υπάρχει αυτό το επίπεδο άγχους – «γιατί παλεύω με αυτό, το μισώ αυτό». Είμαι εκεί κάτω, σφίγγω σαν μηχανή, έχοντας αυτό το αίσθημα κλειστοφοβίας. Ο κόσμος με γνωρίζει ως ελεύθερο δύτη, αλλά είμαι περισσότερο δύτης πολλών ειδικοτήτων. Ξέρω ότι θα φτάσω ξανά εκεί, απλά δεν είναι διασκεδαστικό αυτή τη στιγμή. Είναι περισσότερο η απογοήτευση του «ήμουν πολύ καλός σε αυτό»…
Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τον Kirk Krack;
Α: Είμαι απόλυτα αφοσιωμένος στο Avatar και σε ό,τι κι αν έχουν οι μελλοντικές συνέχειες όσον αφορά το στοιχείο του νερού. Το Avatar: The Way of Water διαδραματίζεται στην πραγματικότητά μας, αυτό δεν είναι το σύμπαν της Marvel. Αυτή δεν είναι μια εναλλακτική πραγματικότητα, αυτή είναι η δική μας πραγματικότητα, μόλις 150 χρόνια στο μέλλον. Είναι το όραμα του Τζέιμς Κάμερον για το πώς θα μοιάζουν τα διαστημικά ταξίδια, πώς είναι η Πανδώρα, αλλά εδώ είναι το ωραίο, πώς θα μοιάζει η ανθρώπινη κατάδυση – νομίζω ότι οι αυτοδύτες και οι τεχνικοί δύτες εκεί έξω θα έχουν σάλια εξαιτίας αυτού του οράματος από τον κόσμο ο μεγαλύτερος καλλιτεχνικός σκηνοθέτης. Avatar: The Way of Water θα σηματοδοτήσει την επόμενη αναγέννηση της κατάδυσης και ελπίζω να βοηθήσω τη βιομηχανία των καταδύσεων να το καθοδηγήσει και να το φροντίσει μακροπρόθεσμα – αυτή θα είναι η επική ταινία νερού της γενιάς.
Συμβαίνουν πολλά άλλα πράγματα – το Aquatic Safety International, τα οποία είναι τα θεσμικά προγράμματα επιβίωσης, με επίκεντρο το Waterborne, το οποίο ελπίζουμε ότι θα είναι το φάρμακο πύλης Instagram/Facebook στην ελεύθερη κατάδυση και σε όλα τα πράγματα στο νερό, και PFI, που βοηθά τη Διεθνή Εκπαίδευση συνεχίστε να το αναπτύσσετε, συν μερικούς συμβουλευτικούς ρόλους.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε αρχικά στο Scuba Diver Βόρεια Αμερική #12.
Εγγραφείτε ψηφιακά και διαβάστε περισσότερες υπέροχες ιστορίες όπως αυτή από οπουδήποτε στον κόσμο σε μορφή φιλική προς κινητά. Σύνδεσμος στο άρθρο
