Συζητάμε με τη «Mother of Sharks», τεχνικό και σπηλαιολόγο – και την ομιλήτρια του GO Diving Show 2023 Main Stage, Cristina Zenato – για τους καρχαρίες, τις σπηλιές και το δέλεαρ του βαθέως.
Οι φωτογραφίες είναι ευγενική προσφορά της Cristina Zenato
Όπως κάνουμε πάντα για να ξεκινήσουμε αυτές τις συνεδρίες ερωτήσεων και απαντήσεων, πώς ξεκινήσατε για πρώτη φορά στην αυτόνομη κατάδυση και τι φούντωσε αυτό το πάθος για τον υποβρύχιο κόσμο;
Α: Το πάθος μου για τον υποβρύχιο κόσμο είναι τόσο παλιό όσο κι εγώ – 50 χρόνια και συνεχίζω. Είναι πάθος για το νερό, ανεξάρτητα από το περιβάλλον. Είχα την τύχη να γεννηθώ σε μια οικογένεια από τον ωκεανό, που πάντα με έφερνε στον ωκεανό. Ο μπαμπάς μου ήταν δύτης στις ιταλικές ειδικές δυνάμεις. Οι εικόνες και οι ιστορίες του για τον υποβρύχιο κόσμο που εξερεύνησε στη δεκαετία του '50 μου έδωσαν δέος και την επιθυμία να το ζήσω. Μεγάλωσα κολυμπώντας στον άγριο Ατλαντικό Ωκεανό των ακτών του Κονγκό και στη λεκάνη της Μεσογείου γύρω από την Ιταλία και τη Γαλλία, ή στη λίμνη δίπλα στην πατρίδα της οικογένειάς μου στην Ιταλία.
Έκανα πρόσβαση στην αυτόνομη κατάδυση «αργά» στη ζωή μου, σε ηλικία 22 ετών, όταν ταξίδεψα στις Μπαχάμες για να γίνω πιστοποιημένος αυτοδύτης. Πριν από τότε, οι καταδύσεις θεωρούνταν πολύ επικίνδυνες και ακατάλληλες για μια γυναίκα του παρελθόντος και της κουλτούρας μου. Εκείνο το ταξίδι το 1994 θα άλλαζε την πορεία της ζωής μου για πάντα. Σε λιγότερο από μια εβδομάδα, αποφάσισα να κάνω τις Μπαχάμες σπίτι μου και τις καταδύσεις τη ζωή μου.
Οι Μπαχάμες κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας για πολλά χρόνια. Τι είναι αυτό σε αυτό το νησιωτικό έθνος που το κάνει μοναδικό στα μάτια σας;
Α: Η αγάπη μου για τις Μπαχάμες ήταν με την πρώτη ματιά. Ερωτεύτηκα την ερημιά της φύσης, τις αχαρτογράφητες περιοχές, τους άδειους χώρους, τους ανθρώπους και την ελευθερία. Αφού βυθίστηκα στην κρυστάλλινη ομορφιά των νερών που περιβάλλουν αυτό το μοναδικό αρχιπέλαγος, συνειδητοποίησα ότι βρήκα επιτέλους το σπίτι μου πάνω και κάτω από το νερό. Η καρδιά μου βρήκε την ίδια γαλήνη και ευτυχία που βίωνα μεγαλώνοντας στην Αφρική.
Στο όνομα και την όραση, οι Μπαχάμες πυροδοτούν τη σκέψη του Παράδεισου στη Γη, και κατά κάποιο τρόπο είναι. Ζώντας εδώ τα τελευταία 28 χρόνια με έχει διδάξει ότι είναι επίσης ένα σκληρό και απαιτητικό μέρος, κι όμως πρέπει να βρω μια καλύτερη επιλογή. Λατρεύω την απλότητα της ζωής, το χέρι φροντίδας που προσφέρει οποιοσδήποτε στην άκρη του δρόμου, τα χαμόγελα και το γεια που μοιράζεσαι σε κάθε περίπατο και την οπτική επαφή με τους ανθρώπους. Μου αρέσει να μπορώ να αφήνω τα σκυλιά μου να τρέχουν πάνω από ατελείωτες άδειες παραλίες ή μέσα από το δάσος. Μου αρέσει που σε λιγότερο από μισή ώρα μπορώ να βουτήξω με καρχαρίες ή σε σπηλιές και ότι η εξερεύνηση και οι αποστολές είναι στο κατώφλι μου, όχι σε μια μακρινή χώρα.
Είστε παγκοσμίως γνωστός για τη δουλειά σας με τους καρχαρίες, αλλά θεωρείστε επίσης καλά ως εκπαιδευτής καταδύσεων (αναψυχής – ως διευθυντής μαθημάτων PADI – και εκπαιδευτής σπηλαίων και τεχνολογίας). Ποιο ήρθε πρώτο;
Α: Όντας επαγγελματίας, ψυχαγωγικός εκπαιδευτή ήταν ο τρόπος που μπορούσα να ζήσω και να εργαστώ εδώ. Ωστόσο, αφού έφτασα στο επίπεδο του Master Scuba Diver Trainer, σταμάτησα την ανάπτυξή μου και επικεντρώθηκα πλήρως στην επέκταση της τεχνικής πλευράς και της δουλειάς μου με τους καρχαρίες. Συνέχισα να μεγαλώνω κατακόρυφα και επεκτάθηκα οριζόντια. Ξεκίνησα τις καταδύσεις το 1994. μέχρι το 1995, ήμουν ανοικτό νερό καταδύσεις εκπαιδευτή και, μέχρι το 1996, ένας δύτης σπηλαίων, και το 1999 μια κατάδυση σε σπηλιές εκπαιδευτή. Διευθυντής μαθήματος εκπαίδευση Ήρθα «αργά» στην καριέρα μου. Χαίρομαι που έγινε έτσι. Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτή την πτυχή μου εκπαίδευση, ήμουν έμπειρος επαγγελματίας καταδύσεων και σπηλαίων και τεχνικών καταδύσεων εκπαιδευτή για 20 χρόνια. Νιώθω ότι με βοήθησε να καταλάβω την ευθύνη του εκπαίδευση επαγγελματίες του κλάδου μας. Η απόφαση να κάνω αυτό το τελικό βήμα συνέβη κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας με τον Mark Caney το 2014. Ολοκλήρωσα το μάθημά μου για CD το 2016.
Μιλώντας για τους «άντρες με γκρι κοστούμια», είσαι η «Μητέρα των Καρχαριών». Πώς έφτασε η συγγένειά σας με τους καρχαρίες στο απόγειο που βρίσκεται τώρα;
Α: Με τον ίδιο τρόπο που χτίζουμε μια μακροχρόνια σχέση, με το χρόνο, την επικοινωνία και τη δέσμευση ή αυτό που αποκαλώ «πιστότητα τοποθεσίας κατάδυσης». Προσπάθησα να καταλάβω τη γλώσσα τους και να την ερμηνεύσω για να διευκολύνω τις συναντήσεις. Δεν δημιούργησα προσδοκίες ούτε προσποιήθηκα ότι συμπεριφέρονταν πάντα με τον ίδιο τρόπο. Βασίζω τη σχέση μας στον αμοιβαίο σεβασμό και την εμπιστοσύνη. Ταξιδεύω στην τοποθεσία σχεδόν καθημερινά και με τον καιρό άρχισα να αναγνωρίζω τα άτομα, να τους δίνω ονόματα και να συλλέγω βιολογικά και συμπεριφορικά δεδομένα. Κάθε καρχαρίας έχει μια προσωπικότητα με την οποία έμαθα να αντιμετωπίζω και μια ξεχωριστή φυσική εμφάνιση. ένας φάκελος όπου οι εικόνες, οι λεπτομέρειες και οι μετρήσεις καταχωρούνται κάθε έξι μήνες.
Ήσασταν ο εμπνευστής του κινήματος, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη προστασία των καρχαριών σε ολόκληρες τις Μπαχάμες. Πώς ένιωσες να πετύχεις ένα τόσο σημαντικό επίτευγμα;
Α: Υπάρχει ένα όμορφο και διάσημο απόσπασμα που ζω από τον Μπάμπα Ντιούμ (1968) «Στο τέλος, θα διατηρήσουμε μόνο αυτό που αγαπάμε. θα αγαπάμε μόνο αυτό που καταλαβαίνουμε και θα καταλαβαίνουμε μόνο αυτό που μας διδάσκουν». Την ημέρα που οι Μπαχάμες ανακοίνωσαν την πλήρη προστασία των καρχαριών στα νερά μας, ένιωσα ότι είχα συνειδητοποιήσει το απόσπασμα. Ήταν ένα μείγμα χαράς και ενθουσιασμού και μια αίσθηση ανακούφισης και ψυχικής ηρεμίας, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν μπορούσε να αγγίξει τους καρχαρίες από τώρα και στο εξής. Γύρω στο 2009 ο υγιής πληθυσμός καρχαριών των Μπαχάμες έγινε στόχος διεθνών άπληστων και καταστροφικών αλιευμάτων. τότε ξεκίνησα τη δράση και δημιούργησα μια αναφορά ζητώντας από την κυβέρνηση να εξετάσει το ενδεχόμενο προστασίας των καρχαριών μας. Ενωμένη με το The Bahamas National Trust και τον οργανισμό PEW, η νομοθεσία τέθηκε σε εφαρμογή το 2011. Είναι μια ολοκληρωμένη νομοθεσία. δεν αφήνει περιθώρια για παραθυράκια. Το να είμαι μέρος του αρχικού κινήματος και να παρακολουθώ τη δυναμική που δημιούργησε στον πληθυσμό, την επιθυμία τους να προστατεύσουν τους καρχαρίες και τη δουλειά τους για να το κάνουν πραγματικότητα είναι μια από τις πιο περήφανες στιγμές της καριέρας μου.
Έχετε δουλέψει με καρχαρίες σε όλο τον κόσμο, από τη Νότια Αφρική και τα Φίτζι μέχρι την Καλιφόρνια, τη Βόρεια Καρολίνα και το Μεξικό. Ποιες είναι μερικές από τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτές τις παγκόσμιες συναντήσεις;
Α: Από τις πολλές συναντήσεις, το καλύτερο μέρος είναι η στιγμή που έκλεισα τα μάτια μου με έναν συγκεκριμένο καρχαρία στην ομάδα, σαν να υπήρχε, εκείνη τη στιγμή, μια γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ μας. Οι καρχαρίες μας παρακολουθούν και μας γνωρίζουν. Η αποδοχή της παρουσίας μας στον κόσμο τους είναι συναρπαστική και ένα δώρο που λατρεύω κάθε φορά. Θυμάμαι έναν μπλε καρχαρία να με πλησιάζει επανειλημμένα ενώ έκανα ελεύθερη κατάδυση στο Ρόουντ Άιλαντ, καθώς και έναν τεράστιο ταύρο καρχαρία στα Φίτζι που με κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια. Οι καλύτερες αναμνήσεις με τους καρχαρίες και την προσωπικότητά τους πάνε χέρι-χέρι με τους ανθρώπους που συνάντησα στην πορεία δουλεύοντας μαζί τους. Στη Νότια Αφρική, κάθισα στο σκάφος ακούγοντας κάποιον που εργαζόταν με μεγάλους λευκούς καρχαρίες και μπορούσα να ορκιστώ ότι μιλούσε πολύ λευκός. Μοιράστηκα ήρεμες στιγμές με τον Rusi στα Φίτζι, έναν πολύτιμο άνθρωπο που δεν ήταν πλέον μαζί μας που δούλευε καθημερινά με ταυροκαρχαρίες. Ο Ρούσι με κάλεσε, με καλωσόρισε στον κόσμο του και μοιράστηκε χωρίς δισταγμό δύο ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί αλλά να ενωθούν χωρίς λόγια από την αγάπη και τη δουλειά μας με τους καρχαρίες.
Οι καρχαρίες προφανώς έχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σας, αλλά το ίδιο και οι σπηλιές. Τι είναι αυτό που σας ελκύει τόσο πολύ στις καταδύσεις σε σπηλιές;
Α: Οι σπηλιές έχουν μια αίσθηση αιωνιότητας. αν και αλλάζουν, αλλάζουν πολύ αργά στη ζωή μας για να το νιώσουμε όταν κολυμπάμε μέσα τους. Διατηρούν μια αίσθηση χρόνου διαφορετική από τη φευγαλέα ζωή μας και παρέχουν μια αίσθηση ασφάλειας. Όταν βουτάω σε σπηλιές, νιώθω σαν να κολυμπώ σε ένα όμορφο βιβλίο για τη γεωλογική ιστορία του πλανήτη μας. Είναι σαν να ξεφυλλίζεις μια τεράστια βιβλιοθήκη λαξευμένη σε πέτρα. Οι σπηλιές μας λένε τι ήταν κάποτε, τι είναι και τι θα είναι. Παρέχουν μια αίσθηση μυστηρίου και ανακάλυψης. όσες φορές κι αν κολυμπήσουμε στα ίδια περάσματα, αποκαλύπτουν πραγματικότητες που αγνοούσαμε και προσφέρουν απαντήσεις και εκπλήξεις. Υπάρχει κάτι μελωδικό στον ήχο του ξετυλιγμένου εξερευνητικού ρολού, εκείνο το απαλό ξύσιμο της μπομπίνας στη σιωπή των αναπνοών. Το φως σαρώνει από τη μια πλευρά στην άλλη, το μυαλό προσπαθεί να αποφασίσει πού θα πάει με βάση την αίσθηση της σπηλιάς, την κατανόηση του σχηματισμού και της ανάπτυξής της, συνειδητοποιώντας ότι εκείνη τη στιγμή, η σπηλιά έχει συμφωνήσει να μου μιλήσει ή καλύτερα ότι έχω μάθει για να ακούσω.
Οι σπηλιές κρατούν ζωντανή την αίσθηση της περιέργειάς μου. με διδάσκουν μαθήματα Μπορώ να βγω στην επιφάνεια και να κουβαλάω μαζί μου. Οι σπηλιές μας ωθούν να ζήσουμε στο έπακρο, στο τώρα, και να απολαύσουμε κάθε μοναδική στιγμή. Τελικά, ανακάλυψα ότι οι σπηλιές μετρούν το επίπεδο υγείας ενός τόπου και όλα όσα υπάρχουν γύρω τους. Κάνω κατάδυση σε σπηλιές από την αγάπη της κατάδυσης σε συνδυασμό με την επιθυμία να βγω στην επιφάνεια και να μοιραστώ με άλλους τη σημασία του ρόλου τους, μαθήματα μπορούν να μας διδάξουν και πώς να αγκαλιάσουμε τη ζωή σε διαφορετικό επίπεδο.
Ανάμεσα σε όλες τις επικές εξερευνήσεις κατάδυσης σπηλαίων που έχετε εμπλακεί και σε όλους τους τύπους καταδύσεων με καρχαρίες, ποιες είναι μερικές από τις καλύτερες αναμνήσεις σας;
Α: Μια δύσκολη ερώτηση που πρέπει να απαντήσω, καθώς θεωρώ κάθε στιγμή μια μεγάλη στιγμή. Ωστόσο, πιστεύω ότι αυτά είναι μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα: την πρώτη φορά και κάθε φορά μετά από αυτή, όταν ένας από τους καρχαρίες των υφάλων της Καραϊβικής με τους οποίους συνεργάζομαι αποφάσισε να βάλει το κεφάλι της στην αγκαλιά μου και μου επέτρεψε να τη χαϊδέψω, ρίχνοντας όλα τα εμπόδια, φόβος, δυσπιστία και λέγοντας μέσα από τη συμπεριφορά της, αυτή τη στιγμή σε εμπιστεύομαι, αυτή τη στιγμή είμαι μαζί σου. Αυτή η σχέση δεν θεωρείται ποτέ δεδομένη, και κάθε φορά τη λατρεύω ως μια ξεχωριστή στιγμή.
Μπορώ να προσθέσω εκείνη τη φορά που ήμουν μάρτυρας ενός χταπόδι γεννώντας στη μέση μιας νυχτερινής κατάδυσης. Είχα ελέγξει αυτή τη μαμά εδώ και αρκετό καιρό. Με απίστευτο χρονοδιάγραμμα, αποφάσισα να κολυμπήσω στην τρύπα της κατά τη διάρκεια μιας νυχτερινής κατάδυσης καθώς έδιωχνε όλα τα νεογνά της με δυνατά χτυπήματα.
Θυμάμαι το κουτόψαρο που με έβλεπε να έρχομαι και να κολυμπάω κάτω από το στομάχι μου για όλη τη διάρκεια της κατάδυσης για να φύγω μόλις ανέβω, κολυμπώντας μέσα σε δισεκατομμύρια βιοφωταύγεια στη μέση της πιο σκοτεινής νύχτας ή ανακαλύπτοντας είδη καρκινοειδών προτού καταγραφούν και φωτογραφηθούν.
Τελικά, οι καλύτερες αναμνήσεις είναι οι συναντήσεις με τους σιωπηλούς κατοίκους του κόσμου που μπορούν να με πλησιάσουν κρυφά χωρίς ψίθυρο, ανεξάρτητα από το μέγεθος, και να γλιστρήσουν κατά την άποψή μου, ατάραχος από την παρουσία μου, να με επιτρέψουν στον κόσμο τους, και αφήνοντάς με δέος.
Στην κατάδυση σε σπηλιές, θυμάμαι την ημέρα που ολοκλήρωσα τη σύνδεση μεταξύ μιας εισόδου σπηλιάς στη στεριά και μιας μπλε τρύπας του ωκεανού το 2012. Αυτή η σύνδεση μεταξύ της λίμνης Γοργόνας και των σπηλαίων Καμινάδας ήταν η πρώτη του είδους της.
Το αστείο μέρος; Βγήκα στην επιφάνεια μόνο από αυτά τα επιτεύγματα, όπως ήμουν πάντα, και δεν είχα ούτε ένα άτομο με γνώσεις για να μοιραστώ τον θρίαμβο του επιτεύγματος. Ευτυχώς, ο άντρας μου χαίρεται με τη δουλειά τα τελευταία χρόνια, καθώς μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος. Αυτές οι αναμνήσεις περιλαμβάνουν την επέκταση του συστήματος Old Freetown με πάνω από 6,000 πόδια περασμάτων, ένα σύστημα που ανακαλύφθηκε, εξερευνήθηκε και επισκέφτηκε κατά τη διάρκεια των δεκαετιών όλοι οι δύτες σπηλαίων που επισκέπτονταν αυτό το νησί, μαζί με την επέκταση του συστήματος Ben's Cave στο Εθνικό Πάρκο Lucayan. Μπορώ να προσθέσω σε αυτή τη λίστα τη συμμετοχή σε αποστολές καταδύσεων στο σπήλαιο Nat Geo στις Μπαχάμες και στα Channel Islands και τρεις εβδομάδες στην έρημο Nullarbor στην Αυστραλία. Εκεί μπόρεσα να εξερευνήσω σπηλιές στο βάθος της ερήμου, μοιράζομαι βουτιές και βράδια κάτω από τους πιο εκπληκτικούς ουρανούς με τους Richard Harris, Craig Challen, Ken Smith και Paul Hosie.
Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, το 2020, η ανακάλυψη δύο νέων συστημάτων σπηλαίων στο νησί Grand Bahama, όπου ζούμε, που δεν βρέθηκαν ή εξερευνήθηκαν ποτέ πριν. Με τον Kewin Lorenzen, κάναμε πάνω από 15 μίλια γραμμές μεταξύ των δύο. Αυτές οι αναμνήσεις αποκτούν μια πιο βαθιά αίσθηση ολοκλήρωσης όταν θυμάμαι τη σωματική εργασία που απαιτεί κάθε σπήλαιο. Το ξέφωτο, η πεζοπορία, η μεταφορά εργαλείων από και προς τα οχήματα μέσα από ανώμαλα εδάφη, βάλτους, αιχμηρές άκρες, ζέστη, έντομα και οι όχι και τόσο αγαπημένες μου ξαφνικές καταιγίδες που πέφτουν κάτω, μερικές φορές βγαίνουν στην επιφάνεια πάνω από μια πεζοπορία ενός χιλιομέτρου πίσω στο το αυτοκίνητο. Η εξερεύνηση σε αυτό το νησί πραγματοποιείται χωρίς ομάδα υποστήριξης, σέρπα ή εύκολη πρόσβαση και κάνει κάθε επίτευγμα ακόμα πιο πολύτιμο.
Από την άλλη πλευρά, ποιες είναι μερικές από τις χειρότερες αναμνήσεις σας από καταδύσεις;
Α: Κάποιος θα πίστευε ότι η δουλειά με καρχαρίες και σπηλιές θα έκανε τις χειρότερες αναμνήσεις μου να πάνε σε κάποιο από αυτά. Αντίθετα, το στέμμα του νικητή πηγαίνει στα μικρότερα πλάσματα του ωκεανού: τα αυγά μεδουσών. Λανθασμένα γνωστός ως θαλάσσιες ψείρες, ήμουν στη Φλόριντα για να κάνω το crossover μου στο PADI IDC και τη δεύτερη μέρα, ένα σύννεφο από αυτά τα αόρατα πλάσματα με τσιμπήματα με χτύπησε στο πρόσωπο και τα πόδια που βγήκαν έξω από το σορτς. Σε λίγες ώρες, μια ίντσα ψηλά έδινε στο πιγούνι μου την εμφάνιση της γενειάδας του Προέδρου Λίνκολν και στα πόδια μου μια από τις βραστές πατάτες. Πέρασα ολόκληρο το IDC, με φαγούρα και πόνο. Μέχρι σήμερα, είναι το χειρότερο χτύπημα που είχα ποτέ.
Επιλαχούσα ως η χειρότερη μνήμη κατάδυσης είναι οι επιτυχίες μου στο DCS τον Δεκέμβριο του 1995 και του 1996. όχι πολύ μεγάλη ιστορία, αλλά ότι έκανα 900 καταδύσεις το χρόνο και ότι το κρύο, η αφυδάτωση και η υπερβολική επανάληψη δημιούργησαν το τέλειο μέρος για να σχηματιστούν φυσαλίδες. Μετά το δεύτερο χτύπημα, δύο χρόνια στην καταδυτική μου καριέρα και μια δραστική αλλαγή στη ζωή μου, μου είπαν ότι έπρεπε να σκεφτώ να σταματήσω τις καταδύσεις και να επιστρέψω στην προηγούμενη δουλειά μου. Ήταν μια καταστροφική πρόταση. Δεν μπορούσα να φανταστώ μια ζωή χωρίς καταδύσεις. Αντίθετα, ταξίδεψα πίσω στην Ιταλία. Χάρη σε καταπληκτικούς φίλους, επισκέφτηκα ένα υπερβαρικό κέντρο στη Μπολόνια για να επαληθεύσω ότι δεν είχα PFO. Επιβεβαίωσαν ότι τίποτα άλλο εκτός από το ανθρώπινο λάθος και το πολύ πάθος για τις καταδύσεις ήταν οι αιτίες των επιτυχιών μου. Επέστρεψα στις καταδύσεις μετά από έξι μήνες στεγνής εργασίας στα σκάφη. Λίγο μετά ξεκίνησα τον τεχνικό μου δύτη εκπαίδευση να μάθουν καλύτερα για τα αέρια, την αποσυμπίεση και την ισορροπία μεταξύ θεωρίας και πραγματικότητας.
Τι επιφυλάσσει το μέλλον για την Cristina Zenato;
Α: Μια ερώτηση εκατομμυρίων δολαρίων! Αν υπάρχει κάτι που ήξερα, αλλά έμαθα να εκτιμώ περισσότερο από το διπλό πάτημα της καταστροφής του τυφώνα Dorian και την επόμενη κρίση του Covid, το μέλλον για την Cristina έχει περισσότερο το ίδιο, με ανοιχτό μυαλό και ανανεωμένη επιθυμία.
Καθώς έκλεισα τα 50, η επαγγελματική μου ζωή άλλαξε δραστικά αλλά θετικά. Μετακόμισα από διευθυντική θέση σε ανεξάρτητο επάγγελμα με ειδίκευση στην υπηρεσία καταδύσεων θυρωρού. Μαζί με τον σύζυγό μου, Kewin, μπορέσαμε να κάνουμε μια αλλαγή και να επικεντρωθούμε κυρίως σε αυτό που αγαπάμε περισσότερο: τους καρχαρίες και τις σπηλιές. Επέστρεψα πριν από 28 χρόνια όταν ήμουν νεαρή κατάδυση εκπαιδευτή, αλλά με την ευκαιρία να επικεντρωθώ εξ ολοκλήρου στο έργο μου στην εξερεύνηση, την εκπαίδευση και τη συντήρηση σε εξειδικευμένο επίπεδο. Παρέχουμε υπηρεσίες και εκπαίδευση για έναν προς έναν ή έναν προς δύο, τόσο στον καρχαρία όσο και στον τεχνικό τομέα. Μόλις ξεκινήσαμε και ολοκληρώσαμε το πρώτο μας ταξίδι ζωντανής πτήσης σε ένα ιστιοπλοϊκό καταμαράν γύρω από τις Μπαχάμες με σκοπό την κατάδυση καρχαρία σε συνδυασμό με ένα εκπαιδευτικό στοιχείο και σχεδιάζουμε να ξεκινήσουμε περισσότερες ημερομηνίες για το 2023.
Εκτός από την επιχειρηματική πλευρά της κατάδυσης, η παράλληλη εστίασή μου είναι στην επέκταση της μη κερδοσκοπικής μου οργάνωσης, People of the Water (pownonprofit.org), η οποία είναι αφιερωμένη στην αλλαγή της σχέσης των ανθρώπων με τον υδάτινο κόσμο μας μέσω του μάντρα μου: Εξερεύνηση, Εκπαίδευση και Διατήρηση. Είμαστε εξερευνητές στην καρδιά. πρέπει να εξερευνήσουμε το άγνωστο και το γνωστό. Στη συνέχεια, πρέπει να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας για αυτό που ανακαλύψαμε για να το μοιραστούμε με άλλους για να διευρύνουμε τη δεξαμενή γνώσης. Η διατήρηση προέρχεται από αυτές τις δύο πρώτες ενέργειες με τον ίδιο τρόπο που μας δίδαξε ο Μπάμπα Ντιούμ. Θέλω να είμαι η πέτρα που ρίχνεται στο νερό, δημιουργώντας ένα κυματιστικό αποτέλεσμα που διαρκεί περισσότερο από τον χρόνο μου εδώ. Μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες εκπαίδευσης και καθοδήγησης νεαρών ντόπιων Μπαχαμών και ξένων φοιτητών, βλέπω τα θετικά αποτελέσματα. Έχω κίνητρο να επεκτείνω περαιτέρω τον κύκλο. Το People of the Water είναι το εργαλείο που μου επιτρέπει να ρίξω μια ακόμα μεγαλύτερη πέτρα στο νερό. Οργανώνεται για να διευρύνει τη διεξαγωγή και τη διανομή της εκπαίδευσης, της εκπαίδευσης, της έρευνας και των μελετών που σχετίζονται με το νερό, τους ωκεανούς και τα περιβαλλοντικά ζητήματα που επηρεάζουν τους ανθρώπους και τα ζώα των εν λόγω περιβαλλόντων.
Πολλοί μου ζητούν να γράψω ένα βιβλίο. στο παρελθόν, θα έλεγα ότι ήταν στα σκαριά. Τώρα είναι έτοιμο, αλλά δεν μπορώ να επιβεβαιώσω πότε θα βγει. Διατηρώ ένα φορτωμένο πρόγραμμα. Προς το παρόν, κάθεται στον σκληρό μου δίσκο περιμένοντας μια στιγμή που θα είμαι έτοιμος να αναλάβω το περίπλοκο έργο της εύρεσης της κατάλληλης αντιστοίχισης για να το δημοσιεύσω.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε αρχικά στο Scuba Diver Βόρεια Αμερική ΗΠΑ #11.
Εγγραφείτε ψηφιακά και διαβάστε περισσότερες υπέροχες ιστορίες όπως αυτή από οπουδήποτε στον κόσμο σε μορφή φιλική προς κινητά. Σύνδεσμος στο άρθρο
