Avatar: The Way of Water φαίνεται να είναι μια από τις πιο συγκλονιστικές ταινίες που έχουν γίνει ποτέ, και προφανώς έχει ένα τεράστιο υποβρύχιο στοιχείο. Μιλήσαμε με δύο από τους επαγγελματίες – τον John Garvin και τον Kirk Krack – που παρείχαν την τεχνογνωσία για να ζωντανέψουν αυτές τις σκηνές.
Q&A: John Garvin
Συζητάμε για τεχνική κατάδυση εκπαιδευτή και ο σεναριογράφος John Garvin για το πώς ξεκίνησε να ασχολείται με τις καταδύσεις, τα κατορθώματά του στις καταδύσεις σε σπηλιές στην Καραϊβική και τη δουλειά του στα παρασκήνια στο Avatar: The Way of Water.
Ε: Όπως κάνουμε πάντα για να ξεκινήσουμε αυτές τις συνεντεύξεις, πώς ασχοληθήκατε για πρώτη φορά με τις καταδύσεις;
A: Ενώ τώρα είμαι εγκατεστημένος στην Αυστραλία, κατάγομαι από το Μπλάκπουλ στη βόρεια Αγγλία. Ξεκίνησα να κάνω κατάδυση μέσω της διαδρομής BSAC, ξεκινώντας από το πανεπιστήμιο και, στην πραγματικότητα, ολοκληρώνοντας τον κύκλο, φταίει ο Τζέιμς Κάμερον – εμπνεύστηκα να κάνω κατάδυση μετά την παρακολούθηση του The Abyss και έκλεισα ολόκληρο τον επιχορηγούμενο μου έλεγχο για την αγορά ενός πλήρους σετ μεταχειρισμένα εργαλεία. Στη συνέχεια έγινα BSAC Advanced Εκπαιδευτής με ένα κλαμπ στο Μάντσεστερ και περάσαμε πολλά Σαββατοκύριακα ταξιδεύοντας σε μερικές από τις πιο δημοφιλείς τοποθεσίες καταδύσεων σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς και σε λατομεία ή περιοχές στην ενδοχώρα που μπορούσαμε απλώς να βρέξουμε.
Ε: Ήσασταν ένας από τους πρώτους που υιοθέτησαν τους αναπνευστήρες κλειστού κυκλώματος και από τότε αυτή η τεχνολογία είναι κοντά στην καρδιά σας. Τι είναι αυτό με τα CCR που αιχμαλωτίζουν τόσο πολύ τη φαντασία σας;
A: Μετά την αναψυχή εκπαιδευτή διαδρομή, αρχικά άρχισα να διδάσκω τεχνικές καταδύσεις με το DV Diving στο Bangor της Βόρειας Ιρλανδίας. Τελικά είδα το φως μετά από δέκα χρόνια καταδύσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο και μετακόμισα στα νησιά Turks and Caicos για να ανοίξω μια σχολή τεχνικής κατάδυσης, όπου το θερμότερο νερό, η καθαρότερη ορατότητα και τα συστήματα τοίχου παρείχαν πολύ πιο ευνοϊκές συνθήκες για τη διδασκαλία καταδύσεων προχωρημένου επιπέδου και αναπνευστήρες κλειστού κυκλώματος. Ήμουν ένα από τα παιδιά που κατάφεραν να μπουν στον κάτω όροφο των CCR, και συγκεκριμένα στο AP Diving Inspiration – ήμουν ένας από τους πρώτους εκπαιδευτές που δίδασκαν καταδύσεις σε αυτή τη μονάδα στην περιοχή. Είχα πάρα πολλούς Αμερικάνους που ήρθαν για να μάθουν να καταδύονται με CCR, και εδώ ασχολήθηκα κάπως με την κινηματογραφική δουλειά – μερικοί από τους ανθρώπους που έρχονταν για το CCR εκπαίδευση το ήθελε ως εργαλείο για να περάσει περισσότερο χρόνο υποβρύχια και φιλμ. Μερικοί συμμετείχαν σε ντοκιμαντέρ όπως το Blue Planet και ήθελαν τα οφέλη των τεσσάρων ωρών κατάδυσης, χωρίς φυσαλίδες και να έρθουν πιο κοντά στη θαλάσσια ζωή.
Ε: Πέρασες πολλά χρόνια στα νησιά Turks and Caicos, όχι μόνο κάνοντας καταδύσεις και διδάσκοντας τεχνολογικές καταδύσεις στα τροπικά νερά που περιβάλλουν τα νησιά, αλλά και εξερευνώντας τις πολλές σπηλιές. Τι ήταν αυτό που σας ενέπνευσε να τολμήσετε στο άγνωστο underground;
A: Δίδασκα με πλήρη απασχόληση εκεί και χρειαζόμουν πραγματικά μια απόδραση για τον εαυτό μου – νομίζω ότι αν δεν κάνεις το δικό σου είδος κατάδυσης, αν διδάσκεις μόνο όλη την ώρα, μπορεί να καείς πολύ γρήγορα . Κάποιος μου έδωσε το βιβλίο του Rob Palmer Deeper into the Blue Holes, και ο Rob είχε εξερευνήσει όλα τα συστήματα της Άνδρου πιο ψηλά στην αλυσίδα στις Μπαχάμες, και όλα όσα περιέγραψε σε αυτό το βιβλίο ήταν βασικά εκεί στους Όρους και Προϋποθέσεις, εκτός από το ότι κανένα από τα συστήματα είχε εξερευνηθεί. Δεν είχα εμπειρία στα σπήλαια, αλλά ήμουν τεχνικός κατάδυσης εκπαιδευτή, και μόλις εφάρμοσα όλα τα πράγματα από την κατάδυση ναυαγίου για να το δοκιμάσω με έναν φίλο μου. Παραλίγο να φτάσουμε στην πρώτη κατάδυση στο Cottage Pond, αλλά ευτυχώς βγήκαμε στην επιφάνεια. Αυτό ήταν, ήμουν κολλημένος – αλλά πήγα στη Φλόριντα για να εκπαιδευτώ σωστά με τον Tom Mount – και μετά πέρασα δέκα χρόνια χαρτογραφώντας συστήματα σπηλαίων στα νησιά.
Ε: Μιλώντας για CCR, ήταν εκπαίδευση οι ηθοποιοί στο Sanctum – για το οποίο γράψατε το σενάριο – να βουτήξουν και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουν CCR που σας μύησαν για πρώτη φορά στον James Cameron, και από τότε έχετε πάει σε διάφορες περιπέτειες και αποστολές μαζί. Πριν φτάσουμε στο Avatar: The Way of Water, ποιες είναι μερικές από τις πιο ξεχωριστές εμπειρίες σας με τον Cameron;
A: Έχω δουλέψει με τον James Cameron σε πολλά έργα, το μεγαλύτερο ήταν το Sanctum, που ήταν το πρώτο μου, και μετά λίγο αργότερα, το Deep Sea Challenge, το οποίο ήταν το υποβρύχιο που κατασκευάσαμε στο Σίδνεϊ, και ήμουν υπεύθυνος για την πιλοτική σφαίρα , έτσι ό,τι μπήκε στο εσωτερικό του υποβρυχίου και της ασφάλειας του πιλότου. Χρησιμοποιήσαμε και αναπτύξαμε την τεχνολογία CCR για το σύστημα υποστήριξης ζωής του μέσα στο υποβρύχιο. Στη συνέχεια συνέχισα να δουλεύω στο Avatar και σε κάποια άλλα έργα μαζί του.
Νομίζω ότι εκείνη η περίοδος στο Sanctum, όπου έπρεπε να εκπαιδεύσουμε τους ηθοποιούς, πρώτα από όλα πώς να καταδύονται, και μετά να τους εκπαιδεύσουμε πώς να καταδύονται στο σπήλαιο, και στη συνέχεια, ακριβώς όπως απογοητεύονταν από αυτό, πώς να καταδύονται σε σπηλιές χρησιμοποιώντας CCR και πλήρη μάσκες προσώπου. Ήταν μια μαζική διαδικασία φόρτωσης εργασιών, αλλά το καστ έκανε όλες τις δικές του υποβρύχιες σκηνές – στην πραγματικότητα είναι αυτές στην οθόνη – και νομίζω ότι αυτό βοήθησε να χτιστεί η εμπιστοσύνη του Jim στις ικανότητές μου, καθώς και να τον κρατήσει ασφαλή στο Deep Sea Challenge με τους υπόλοιπους της ομάδας, και αυτό μου έκανε τη συναυλία στο Avatar.
Ε: Λοιπόν, Avatar: The Way of Water. Αυτό πρέπει να είναι ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα σίκουελ όλων των εποχών και ένας από τους κύριους λόγους για αυτό πρέπει να είναι οι υποβρύχιες σεκάνς. Πώς ήταν να σου ζητήθηκε να συμμετάσχεις σε αυτό το έργο μαμούθ εξαρχής;
A: Ο Τζέιμς Κάμερον ήξερε ότι θα είχαμε κάποια από τα ίδια προβλήματα που είχαμε σε προηγούμενα έργα – περίπλοκη τεχνολογία υποβρύχια, χιλιάδες ώρες κάτω από το νερό με σχετικά νέους δύτες, έπρεπε να το κρατήσουμε ασφαλές, πρώτα και κύρια, έτσι με έφεραν στο πλοίο σχετικά νωρίς, και ήμουν εν μέρει υπεύθυνος για τη συγκέντρωση μιας ομάδας 25 δυτών συνολικά, όλοι από διαφορετικά τμήματα, που μας επέτρεψαν να πυροβολήσουμε με ασφάλεια το Avatar υποβρύχια.
Ερ.: Ποια στοιχεία της δουλειάς στο νερό ασχοληθήκατε περισσότερο;
A: Το Avatar: The Way of Water ήταν μια υπέροχη διασταύρωση μεταξύ τεχνικής κατάδυσης και ελεύθερης κατάδυσης, και τεχνικής ελεύθερης κατάδυσης, χρησιμοποιώντας μείγματα nitrox και όλα τα υπόλοιπα, που ήταν το κλειδί για την επιτυχία μας, αλλά μια από τις πιο ικανοποιητικές πτυχές της δουλειάς μου ήταν για να συμβουλευτείτε και να σχεδιάσετε, να δοκιμάσετε και να κατασκευάσετε, πολλά από τα πραγματικά όμορφα παιχνίδια που χρησιμοποιούν οι «άνθρωποι» – τα συστήματα υποβρύχιου εξοπλισμού κατάδυσης, οι μάσκες για ολόκληρο το πρόσωπο κ.λπ.
Ε: Ποιες ήταν μερικές από τις πιο δύσκολες πτυχές των γυρισμάτων Avatar: The Way of Water;
A: Έπρεπε να σπάσουμε τον κωδικό για υποβρύχια σύλληψη κίνησης, δεν είχε γίνει ποτέ πριν. Πολλές ταινίες επέλεξαν να γυριστούν «στεγνό για βρεγμένο», όπου συνήθως οι ηθοποιοί βρίσκονται σε στεγνό στούντιο, σε ιμάντες μπροστά από μια πράσινη οθόνη και αργότερα προστίθενται ειδικά εφέ για να κάνουν τα μαλλιά να κινούνται και να δείχνουν φυσαλίδες. Αλλά όπως θα σας πει οποιοσδήποτε δύτης που έχει βουτήξει σε ισχυρό ρεύμα ή έχει χρησιμοποιήσει DPV, οι κινήσεις σας υπαγορεύονται από το νερό και δημιουργεί κυματισμούς στο δέρμα σας, συσπάσεις στο πρόσωπό σας – δεν με νοιάζει τι λένε οι άνθρωποι, αν κάνετε «στεγνό για βρεγμένο», φαίνεται απλώς ψεύτικο. Οι δύτες θα το εντοπίσουν αμέσως, αλλά ακόμη και οι μη δύτες θα παρακολουθήσουν την αποτύπωση της παράστασης «στεγνό για βρεγμένο» και θα αισθανθούν ότι κάτι δεν πάει καλά, και μερικές φορές αυτό είναι αρκετό για να διακόψει τη συναισθηματική σχέση που υποτίθεται ότι έχετε με αυτόν τον χαρακτήρα και την ιστορία εκείνη την εποχή. Φυσικά, επειδή ο Τζιμ Κάμερον ήταν δύτης, δεν επρόκειτο να το είχε αυτό, και έτσι όλες οι υποβρύχιες σκηνές γυρίστηκαν πραγματικά υποβρύχια.
Πριν το κάνουμε αυτό, έπρεπε να σπάσουμε τον κώδικα για την καταγραφή κίνησης. Έτσι, αναπτύξαμε συστήματα κάμερας και βάλαμε τους ηθοποιούς με φόρμες με τους τυπικούς αισθητήρες ή ανακλαστήρες πάνω τους. Φτάσαμε στο σημείο μέσα από ειδικά σχεδιασμένες κάμερες και βαθμονομώντας τις σωστά, λαμβάναμε μια πολύ καλή αποτύπωση κίνησης στο βάθος, αλλά τα προβλήματα προέκυψαν όταν βρισκόμασταν στα ρηχά κοντά στην επιφάνεια. Λειτούργησε ως καθρέφτης και οι αισθητήρες μπερδεύτηκαν, δεν ήξεραν αν έπρεπε να παρακολουθούν, ξέρετε, τη μπάλα στον ώμο της Σιγκούρνεϊ ή την αντανάκλαση. Ο Τζιμ το περιγράφει πολύ καλά, ότι μόλις ο ηθοποιός έφτασε κοντά στην επιφάνεια, ήταν σαν όταν ένα μαχητικό αεροσκάφος σκορπούσε άχυρο για να μπερδέψει ένα πυραυλικό σύστημα, οι κάμερες δεν ήξεραν σε τι να κλειδώσουν, τον ηθοποιό ή την αντανάκλαση . Έτσι καταλήξαμε να χρησιμοποιούμε εκατοντάδες χιλιάδες αιωρούμενες μπάλες για να δημιουργήσουμε μια κινούμενη επιφάνεια, η οποία βοήθησε να πραγματοποιηθεί η σύλληψη της κίνησης, αλλά επέτρεψε στους δύτες να βγουν στην επιφάνεια.
Αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος για ελεύθερη κατάδυση. Οι δύτες που βρίσκονται σε κατάδυση εκπνέουν φυσαλίδες, και αυτές οι φυσαλίδες παρομοίως μπέρδεψαν το σύστημα καταγραφής κίνησης. Αρχικά, σκέφτηκα ότι ο μόνος τρόπος για να το αποφύγω αυτό ήταν να χρησιμοποιήσω CCR, και έτσι εμφανίστηκα περιμένοντας να πρέπει να εκπαιδεύσω ορισμένα μέλη του πληρώματος πώς να τα χρησιμοποιούν, αλλά κατέληξε ότι ο Kirk (Krack) έκανε τόσο σπουδαία δουλειά εκπαίδευση όλο το καστ και το πλήρωμα στην τεχνική ελεύθερη κατάδυση ότι τα CCR δεν χρειάζονταν – όλοι είχαν μια λειτουργική αναπνοή από δυόμισι έως τρεισήμισι λεπτά.
Αυτή ήταν η αρχική σύντομη ενημέρωση που έδωσε ο Τζιμ Κάμερον στον Κερκ και εγώ. Ήταν πολύ ξεκάθαρος, ήθελε όλοι οι ηθοποιοί να έχουν μια λειτουργική αναπνοή από ενάμισι έως δύο λεπτά. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να κόβεται η ανάσα του ηθοποιού σε μια κρίσιμη στιγμή όταν προσπαθούσε να κάνει τη λήψη. Ήθελε επίσης οι ηθοποιοί να φαίνονται χαλαροί κάτω από το νερό και ο μόνος τρόπος για να έχετε χαλαρές ερμηνείες είναι εάν οι ηθοποιοί είναι σωστά εκπαιδευμένοι.
Ε: Όπως κάνουμε πάντα για να τελειώνουμε αυτές τις Ερωτήσεις & Απαντήσεις, ποια είναι η πιο αξέχαστη στιγμή κατάδυσης;
A: Ωχ. Νομίζω, αν είχα την επιλογή να κάνω μια ακόμη βουτιά στη ζωή μου, και να επιστρέψω και να ξαναζήσω μια βουτιά. Νομίζω, είχα την τύχη να είμαι σε μια από τις πρώτες αποστολές στα Γκαλαπάγκος χρησιμοποιώντας πλήρως κλειστού κυκλώματος αναπνευστήρες. Θυμάμαι ότι έπεσα κάτω στην απομακρυσμένη τοποθεσία του Δαρβίνου και του Γουλφ, και απλώς ήμουν περιτριγυρισμένος από τη φύση με στεροειδή. Φαλαινοκαρχαρίες, εκατοντάδες σφυροκέφαλοι, χελώνες, ψάρια, τα πάντα – είχε μια πολύ μακροχρόνια εντύπωση, ήταν η πιο απίστευτη επίδειξη βιοποικιλότητας που έχω δει ή δει ποτέ.
Ε: Από την άλλη πλευρά, ποια είναι η χειρότερη εμπειρία σας κατά την κατάδυση;
A: Ήμουν σε ένα από αυτά τα συστήματα σπηλαίων στους T&C. Ήταν μια σπηλιά με πολύ γρήγορη ροή, και ήμουν σε ένα CCR, και αυτό τελικά ήταν που έσωσε τη ζωή μου. Εκτιμήσαμε λάθος το ρεύμα και ένα μεγάλο μέρος της οροφής κατέρρευσε πάνω μου σε βάθος λίγο πάνω από 60 μέτρα. Ήμουν μόνος μου, ήταν ένα σφιχτό σύστημα και με έθαψαν. Έχασα τη γραμμή. Προσπαθούσα να σκάψω για να ξεθάψω, τελικά βρήκα τη γραμμή μου και βρισκόμουν στο μηδέν - ευτυχώς πήρα τη σωστή διαδρομή, αλλά οι φίλοι μου ανησυχούσαν πολύ, καθώς είχα 20 λεπτά καθυστέρηση, νόμιζαν ότι είχαν χάσει μου. Είχα πολλή αποσυμπίεση να κάνω και πολλές σοβαρές σκέψεις να κάνω. Ήταν μόνο ένα από αυτά τα πράγματα, δεν ήταν καν πραγματικός εφησυχασμός, ήταν απλώς μια κλήση αφύπνισης για το πόσο άσχημα μπορεί να πάνε τα πράγματα πολύ γρήγορα σε μια βουτιά. Ευτυχώς, ξέρω ότι είναι ένα κλισέ, αλλά το εκπαίδευση μπήκα μέσα και δεν θα μπορούσα να είχα καλύτερο εξοπλισμό για να μου δώσει τον χρόνο που χρειαζόμουν εκεί κάτω. Αν ήμουν σε ανοιχτό κύκλωμα, θα μπορούσε να είχε πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα.
Ε: Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τον John Garvin;
A: Υπάρχει ένα άλλο κινηματογραφικό έργο στο οποίο δουλεύω και για το οποίο δεν μπορώ να μιλήσω αυτή τη στιγμή, το οποίο θα κυκλοφορήσει τα επόμενα δύο χρόνια, και έχει ένα βαρύ καταδυτικό στοιχείο. Ανυπομονώ να επιστρέψω στο Pandora και να γίνω μέρος των πρόσθετων συνέχειων.
Ανυπομονώ πολύ για τον επόμενο μήνα. Ήταν τέσσερα χρόνια της ζωής μου που πέρασα στο Avatar: The Way of Water, και ανυπομονώ να δω την ανταπόκριση. Υπήρχαν πάντα αυτές οι βασικές ταινίες που βγήκαν και ενέπνευσαν εκατοντάδες χιλιάδες δύτες να αγκαλιάσουν τους ωκεανούς, όπως το The Silent World του Cousteau, η τηλεοπτική σειρά Seahunt, The Deep, το προαναφερθέν The Abyss, – όλα αυτά είναι κρίσιμα ορόσημα, και πραγματικά ελπίζω ότι όταν κυκλοφορήσει το Avatar: The Way of Water, θα είναι ένα κάλεσμα για όπλα για μια εντελώς νέα νεότερη γενιά δυτών να εμπλακούν ενεργά στο άθλημα και να δουν τους ωκεανούς με άλλο τρόπο. Νομίζω ότι η βιομηχανία το χρειάζεται καθώς ανακάμπτει από τις επιπτώσεις του COVID.
Q&A: Kirk Krack
Συζητάμε για τεχνική κατάδυση εκπαιδευτή και ο γκουρού της ελεύθερης κατάδυσης Kirk Krack για τις πρώτες του εμπειρίες κατάδυσης, το πώς έγινε το άτομο που αγαπούσε τον κόσμο της ελεύθερης κατάδυσης και τη δουλειά του με το καστ και το συνεργείο στο Avatar: The Way of Water.
Ε: Όπως κάνουμε πάντα για να ξεκινήσουμε αυτές τις συνεντεύξεις, πώς ασχοληθήκατε για πρώτη φορά με τις καταδύσεις;
A: Πήρα ένα δώρο γενεθλίων ενός ανοικτό νερό φυσικά όταν ήμουν 14 ετών, από τους γονείς μου. Ήμουν πάντα ένα μωρό στο νερό, και αυτή ήταν η φυσική εξέλιξη. Επαγγελματικά ασχολήθηκα αφού έκανα ελαφριές εμπορικές καταδύσεις στο μεγαλύτερο υδάτινο πάρκο του κόσμου – και μετά ανακάλυψα ότι μπορούσα να γίνω εκπαιδευτής και να πάω να ζήσω στην Καραϊβική – πωλήθηκε! Αγόρασα το πρώτο μου κατάστημα καταδύσεων όταν ήμουν 20 ετών, το πούλησα και αγόρασα το πρώτο μου καταδυτικό κέντρο θέρετρου όταν ήμουν 25 ετών, που ήταν το Dive-Tech στο Grand Cayman. Στα 32 μου ξεκίνησα το Performance Freediving International και εδώ είμαι σήμερα.
Ε: Γίνατε εκπαιδευτής καταδύσεων αναψυχής, αλλά πολύ σύντομα προχωρήσατε στη διδασκαλία τεχνικών καταδύσεων, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να γίνετε εκπαιδευτής εκπαιδευτών στον κλάδο. Τι ήταν αυτό που τράβηξε την προσοχή σας στην τεχνική κατάδυση;
A: Είχα πάει όσο πιο μακριά μπορούσα ως εκπαιδευτής ψυχαγωγίας. Το Nitrox μόλις ερχόταν στη σκηνή, μπορούσα να δω μερικές από τις εφαρμογές του σε αυτό που ήδη κάναμε, και έτσι η τεχνική κατάδυση έγινε το επόμενο πράγμα που έπρεπε να μάθω. Δεν ήταν τόσο να δω τι υπήρχε εκεί κάτω, ήταν περισσότερο οι διαδικασίες και τα τεχνικά στοιχεία της εκτέλεσης μιας κατάδυσης υψηλού κινδύνου σε ένα καταδυτικό περιβάλλον υψηλού κινδύνου, ποιες ήταν οι νοοτροπίες και η φυσιολογία που έπρεπε να μάθω. Απλώς με κίνησε το ενδιαφέρον, και μπορούσα να δω ότι υπήρχε αυτή η σημαντική ευκαιρία στην τεχνική κατάδυση στο μέλλον. Στο απόγειο της τεχνολογικής μου κατάδυσης, έκανα καταδύσεις 170 μέτρων, έξι ώρες συν αποσυμπίεση, σε τακτική βάση – αυτή τη στιγμή, μόνο λίγοι από εμάς πηγαίναμε σε αυτά τα βάθη.
Ε: Τώρα οι τεχνικές καταδύσεις φαίνονται όσο το δυνατόν πιο απομακρυσμένες από την ελεύθερη κατάδυση, αλλά σύντομα βρεθήκατε στο ξόρκι της κατάδυσης με κομμένη την ανάσα. Πώς προέκυψε αυτός ο έρωτας με την ελεύθερη κατάδυση;
A: Πριν κάνω κατάδυση μαθήματα, έκανα «ελεύθερη κατάδυση». Ήμουν ένας αρουραίος του νερού. Ήμουν πάντα μέσα στο νερό, έκανα κολύμβηση με αναπνευστήρα και κατάδυση, αλλά κοιτάζοντας πίσω, συνειδητοποίησα ότι ουσιαστικά έκανα ελεύθερη κατάδυση, πήγαινα σε βάθη, άλλαζα την αναπνοή μου στην επιφάνεια και είχα όλους τους κινδύνους που συνδέονται με αυτό, αλλά δεν ξέρω καλύτερα. Δεν υπήρχε πραγματική εκπαίδευση ή εκπαίδευση εκεί έξω για ελεύθερη κατάδυση αυτή τη στιγμή. Ήταν κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο Grand Cayman που μπορούσα πραγματικά να δω ότι υπήρχε μέλλον στην ελεύθερη κατάδυση, ότι ήταν αυτό το πλήρες άθλημα. Η ειδικότητά μου ήταν τα εκπαιδευτικά συστήματα και η διδασκαλία, και σχεδίασα ένα από τα πρώτα σωστά, με πρότυπα και διαδικασίες, και έβγαλα ένα ολόκληρο σύστημα εκπαίδευσης και τελικά αναμορφώθηκα ως PFI τον Ιανουάριο του 2000.
Ε: Ήσασταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους στον πλανήτη που ανέπτυξαν την τεχνική ελεύθερη κατάδυση. Αυτό φαίνεται λίγο οξύμωρο, αλλά πείτε μας περισσότερα για το τι συνεπάγεται.
A: Η ιστορία είναι στο Κέιμαν, υποστηρίζοντας την Τάνια Στρίτερ σε μια από τις προσπάθειές της για παγκόσμιο ρεκόρ, αναπνέοντας πάνω από το 80 τοις εκατό στο σκάφος ενώ συζητούσα μαζί της – ήμουν ο ελεύθερος δύτης/προπονητής ασφαλείας για εκείνη – Ξαναπνέω -Περιμένετε να ελέγξετε μερικούς δύτες που έκαναν ντεκό και συνειδητοποίησα ότι έμεινα κάτω για, περίπου, πέντε λεπτά, χωρίς να γνωρίζω ότι είχα πάει τόσο καιρό, εφόσον δεν είχα καμία όρεξη να αναπνεύσω. Και μετά ήταν σαν, φυσικά, το οξυγόνο. Άρχισα να παίζω με αυτό με τα χρόνια και άρχισα να χρησιμοποιώ το 32 τοις εκατό σε κάποια κινηματογραφικά έργα, και το παρατηρείς. Στη συνέχεια άρχισα να το χρησιμοποιώ για όλους τους ελεύθερους δύτες ασφαλείας μας, στον διαγωνισμό De Ja Blue. Όλοι είπαν – καμία εξάντληση στο τέλος της ημέρας, καμία εξάντληση μετά από τρεις εβδομάδες, μια πιο γρήγορη ανατροπή στην επιφάνεια και απλώς ένα πιο άνετο κράτημα της αναπνοής. Λοιπόν, σκέφτηκα ότι αυτό δεν είναι καθόλου έξυπνο, οπότε άρχισα να γράφω διαδικασίες και συστήματα για να μπορέσω να το διδάξω. Χρειάστηκε λίγος χρόνος, αλλά στο τέλος φτάσαμε εκεί.
Ε: Τώρα προχωρήστε στην πιο λαμπερή πλευρά των πραγμάτων – τη δουλειά σας με το Χόλιγουντ. Έχετε εκπαιδεύσει ανθρώπους όπως ο Τομ Κρουζ και η Μάργκοτ Ρόμπι. Πώς είναι να δουλεύεις με σούπερ σταρ αυτού του επιπέδου και κάνουν καλούς μαθητές;
A: Χα, αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Δεν υπήρξε κανένας με τον οποίο να μην μου άρεσε να δουλεύω, δεν υπήρξε κανένα άτομο που να μην ήταν αφοσιωμένο στην τέχνη να μάθει αυτό που ήθελε να μάθει. Υπήρξε ένα ζευγάρι που το έκανε για να γίνει η δουλειά, αλλά ήταν εντελώς επαγγελματίες με αυτό, άλλοι ήθελαν να μάθουν περισσότερα από όσα χρειαζόμασταν για να τους διδάξουμε. Με τον Τομ Κρουζ πήγαμε σε ακαδημαϊκούς προχωρημένου επιπέδου και τέτοια πράγματα.
Ε: Πρέπει να μιλήσουμε για τη δουλειά σας στα παρασκήνια στο Avatar: The Way of Water, αλλά πριν ασχοληθούμε με αυτό, είναι αλήθεια ότι η πρώτη σας συνάντηση με τον Τζέιμς Κάμερον ήταν όταν καθόσαστε δίπλα του σε ένα αεροπλάνο, και ότι ποτέ ο καγκελάριος, του έδωσες την επαγγελματική σου κάρτα;
A: Χα, κοντά. Είχα περάσει από το τελωνείο των ΗΠΑ, ήμουν στο Βανκούβερ και έπαιρνα ένα Starbucks και είδα τον Τζέιμς Κάμερον να περνάει με τη συνοδεία του. Έπρεπε απλώς να πάω να τον συναντήσω, έπρεπε να κάνω το fan-boy, και έτσι αφού πήρα τον καφέ μου, πήγα να ψάξω αλλά δεν τον βρήκα. Στη συνέχεια, όταν μπήκα στο αεροπλάνο μου για το Λος Άντζελες, ήταν εκεί, με τη σύζυγό του Σούζι, στο 1Α και στο 1Β. Έτσι, επιστρέφω στη θέση μου, βγάζω μια επαγγελματική κάρτα και στο πίσω μέρος γράφω σαν το βιογραφικό μου στο Twitter, ό,τι μπορώ να χωρέσω – και μετά χρειάζεται η μισή πτήση για να πάρω το κουράγιο. Στα μισά της πτήσης, ανέβηκα και είπα «τίποτα δεν τολμούσε τίποτα, με λένε Κερκ και είμαι ελεύθερος δύτης», και μου είπε «πόσο καιρό μπορείς να κρατήσεις την αναπνοή σου;». Σκέφτηκα ότι μπορεί απλώς να σκέφτηκε «χε, τακτοποιημένος τύπος» και μετά άφησε την κάρτα στην τσέπη του καθίσματος μπροστά του, αλλά μετά το 2017, κατέληξα να βγω για μια συνάντηση στο σπίτι του στο Μαλιμπού και μου είπε το Avatar Το νούμερο δύο θα ήταν κατά 60 τοις εκατό νερό, και ήξερα ότι αυτό θα ήταν το έπος των αιώνων για τις καταδύσεις. Με ρώτησε τι θα έκανα όταν επρόκειτο για τα γυρίσματα, κ.λπ., και μετά από δύο ώρες, μου είπε "είσαι ο τύπος μας, θα επικοινωνήσουμε - σε ενδιαφέρει;". Αρχικά, νόμιζα ότι θα περάσουν μερικοί μήνες, εγώ και κάποιοι από τους εκπαιδευτές μου, αλλά τελικά ήταν χρόνια της ζωής μου.
Ε: Συνεχίστε στο Avatar: The Way of Water. Αυτό έχει τεράστιο χρόνο στην οθόνη που περνάει κάτω από το νερό, και έτσι το καστ και το συνεργείο έπρεπε να είναι ασφαλή και άνετα περνώντας ώρες και ώρες στο νερό. Ποιος ήταν ο κύριος ρόλος σας στο γύρισμα και ποιες ήταν μερικές από τις κύριες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε;
A: Έπρεπε να διδάξω το καστ, που διέφερε σε ηλικία από έξι έως 69 ετών, και διάφορες σωματικές ικανότητες. Έπρεπε να διδάξω στην κάμερα ανθρώπους, που ήταν όλοι υδάτινοι, αλλά έπρεπε να τους φέρω σε συγχρονισμό με αυτό που έκανα με το καστ και πώς θα δουλεύαμε το καστ. Έπρεπε να προπονήσω λαβές. Έπρεπε να εκπαιδεύσω κασκαντέρ. Κάναμε 250,000 συν ελεύθερες καταδύσεις σε δυόμισι χρόνια μόνο στο Λος Άντζελες. Περάσαμε από σχεδόν 1,500 κυλίνδρους 80 κυβικών ποδιών 50 και 80 τοις εκατό nitrox, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι κύλινδροι αέρα, μόνο στο LA. Κάποτε, υποβρύχια, είχαμε 26 άτομα σε αναπνοή. Είχαμε κρατήσεις αναπνοής στο εύρος των τεσσεράμισι λεπτών, και όχι μόνο στατική άπνοια, αυτά ήταν λειτουργικές αναστολές, δυναμικές κινήσεις. Υποβρύχιο παρκούρ.
Ε: Πρέπει να είναι πολύ τρομακτικό να πρέπει να διδάξετε έναν πραγματικό στρατό από καστ και πλήρωμα να κάνει ελεύθερη κατάδυση στο πρότυπο που χρειαζόταν ο Κάμερον για να μπορέσει να απαθανατίσει τις υποβρύχιες σεκάνς που ήθελε.
A: Έπρεπε να εκπαιδεύσω το μέλος του καστ και μετά έπρεπε να εκπαιδεύσω τον χαρακτήρα. Είναι δύο ξεχωριστοί άνθρωποι που ενσαρκώνονται στο ίδιο πρόσωπο. Η Sigourney Weaver ήθελε πραγματικά να ζωντανέψει τον χαρακτήρα της και όποτε μπορούσε να πάρει επιπλέον χρόνο για νερό, όταν δεν ήταν στα γυρίσματα αλλά ήταν στην πόλη - και συνήθως ήταν πάνω από την ώρα του μεσημεριανού μου. Αλλά πηγαίναμε και κάναμε επιπλέον προπόνηση, η οποία δεν ήταν προγραμματισμένη. Ήταν πολύ διασκεδαστική η συνεργασία μαζί της.
Η Kate Winslet ήταν επίσης καταπληκτική. Δεν μπορούσε να έρθει στο Λος Άντζελες, οπότε ήρθα στο Ηνωμένο Βασίλειο για να την εκπαιδεύσω. Όταν άκουσε πού θα μείνω, είπε «όχι, δεν έχουμε τίποτα από αυτά», και κατέληξα να μείνω με την οικογένεια. Θα έπαιρνα πρωινό μαζί τους, μετά θα έκανα λίγο ακαδημαϊκό και μετά θα έμπαινα στην πισίνα. Απλώς της άρεσε. Ήταν ήδη δύτης, νομίζω, και έτσι έπιασε πολύ γρήγορα. Δεν έγινε ανταγωνιστική, για να περάσει αυτή την καταπληκτική στιγμή, απλώς μπήκε πραγματικά σε αυτό. Υπήρχε απλώς αυτή η φυσική ικανότητα, και επίσης ο επαγγελματισμός – αν πρόκειται να το κάνω αυτό, θα το κάνω καλά και θα μάθω τα πάντα.
Ήταν ένα πράγμα που προσπάθησα να τους εμφυσήσω, ότι αυτό επρόκειτο να είναι ένα μακρύ γύρισμα, και ήξεραν μόνο λίγα πράγματα για τον χαρακτήρα τους, αλλά δεν ήξερες συγκεκριμένες σκηνές, και έτσι για να αφήσω τον Τζέιμς Κάμερον να τα έχει όλα τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή του για να μπορέσει η Πανδώρα να ζωντανέψει, πρέπει να σε εξοπλίσω με ένα σωρό εργαλεία και εμπειρίες, έτσι ώστε όταν ρωτά «Κέιτ, χρειάζομαι να κάνεις αυτό ή εκείνο», ήταν εύκολο για να πω «ήταν όταν προπονούμασταν έτσι», και μετά θα μπορούσε να το βγάλει από το κιτ εργαλείων της, το είχε ήδη κάνει, ήξερε όλες τις διαδικασίες.
Ε: Όπως κάνουμε πάντα για να τελειώνουμε αυτές τις Ερωτήσεις & Απαντήσεις, ποια είναι η πιο αξέχαστη στιγμή κατάδυσης;
A: Είναι δύσκολο γιατί υπάρχουν πολλά διαφορετικά πράγματα. Όταν γυρίζαμε το The Cove, ήμασταν στις Μπαχάμες και με τη γυναίκα μου Mandy ρυμουλκούσαμε πίσω από μια βάρκα ψάχνοντας για δελφίνια. Δεν μπορούσαμε να βρούμε κανένα, αλλά τότε μπουμ, αυτά τα τρία δελφίνια εμφανίστηκαν από το πουθενά. Και οι τρεις έπαιζαν μαζί μας, αλλά αυτό το συγκεκριμένο ζώο ήταν πραγματικά περίεργο – η Μάντι άπλωσε το ένα της χέρι και ίσιωσε το χέρι της και το δελφίνι γύρισε ανάποδα και έτριψε ενεργά την κοιλιά του στην παλάμη της. Αφήσαμε να φύγουμε από τα έλκηθρα και, για τα επόμενα 45 λεπτά, ήταν τόσο διαδραστικό και επικοινωνιακό. Κάναμε αυτή τη συζήτηση σε συναισθηματικό επίπεδο, αισθανόμενο ον με αισθανόμενο ον, σε μια γλώσσα που ξέρουμε και οι δύο, απλά δεν ήταν τα αγγλικά. Κλαίγαμε και οι δύο όταν βγήκαμε στην επιφάνεια, και ακόμη και εκείνο το βράδυ συνεχίσαμε να το σκεφτόμαστε, γιατί άγγιξε τις καρδιές μας.
Ε: Από την άλλη πλευρά, ποια είναι η χειρότερη εμπειρία σας κατά την κατάδυση;
A: Εκτός από το να μου κάνει κακά drysuit και να σηκώσεις αεροπλάνο; Λοιπόν, κάτι που με έχει χτυπήσει πρόσφατα. Ίδρυσα την Exploration Diving Society of British Columbia πριν από ένα χρόνο περίπου και εργαζόμαστε και στους τρεις τρόπους – ελεύθερη κατάδυση, τεχνική και μη τεχνική κατάδυση. Τώρα, μετά από πολλά χρόνια απόλυτα επικεντρωμένος στην ελεύθερη κατάδυση, επιστρέφω στην καταδύσεις και κάνω βουτιές trimix στα 60 μέτρα. Ήμουν τόσο έμπειρος στις τεχνικές καταδύσεις παλιά, αλλά τώρα ξαφνικά, υπάρχει αυτό το επίπεδο άγχους – «γιατί παλεύω με αυτό, το μισώ αυτό». Είμαι εκεί κάτω, σφίγγω σαν μηχανή, έχοντας αυτό το αίσθημα κλειστοφοβίας. Ο κόσμος με γνωρίζει ως ελεύθερο δύτη, αλλά είμαι περισσότερο δύτης πολλών ειδικοτήτων. Ξέρω ότι θα φτάσω ξανά εκεί, απλά δεν είναι διασκεδαστικό αυτή τη στιγμή. Είναι περισσότερο η απογοήτευση του «ήμουν πολύ καλός σε αυτό»…
Ε: Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τον Kirk Krack;
A: Είμαι απόλυτα αφοσιωμένος στο Avatar και σε ό,τι κι αν έχουν οι μελλοντικές συνέχειες όσον αφορά το στοιχείο του νερού. Το Avatar: The Way of Water διαδραματίζεται στην πραγματικότητά μας, αυτό δεν είναι το σύμπαν της Marvel. Αυτή δεν είναι μια εναλλακτική πραγματικότητα, αυτή είναι η δική μας πραγματικότητα, μόλις 150 χρόνια στο μέλλον. Είναι το όραμα του Τζέιμς Κάμερον για το πώς θα μοιάζουν τα διαστημικά ταξίδια, πώς είναι η Πανδώρα, αλλά εδώ είναι το ωραίο, πώς θα μοιάζει η ανθρώπινη κατάδυση – νομίζω ότι οι αυτοδύτες και οι τεχνικοί δύτες εκεί έξω θα έχουν σάλια εξαιτίας αυτού του οράματος από τον κόσμο ο μεγαλύτερος καλλιτεχνικός σκηνοθέτης. Avatar: The Way of Water θα σηματοδοτήσει την επόμενη αναγέννηση της κατάδυσης και ελπίζω να βοηθήσω τη βιομηχανία των καταδύσεων να το καθοδηγήσει και να το φροντίσει μακροπρόθεσμα – αυτή θα είναι η επική ταινία νερού της γενιάς.
Συμβαίνουν πολλά άλλα πράγματα – το Aquatic Safety International, τα οποία είναι τα θεσμικά προγράμματα επιβίωσης με αναπνοή, με επίκεντρο το Waterborne, το οποίο ελπίζουμε ότι θα είναι το φάρμακο πύλης Instagram/Facebook στην ελεύθερη κατάδυση και σε όλα τα πράγματα στο νερό, και PFI, που βοηθά στη διεθνή εκπαίδευση συνεχίστε να το αναπτύσσετε, καθώς και μερικούς συμβουλευτικούς ρόλους.
Οι φωτογραφίες είναι ευγενική προσφορά των John Garvin, Kirk Krack και 20th Century Studios. © 2022 20th Century Studios. Ολα τα δικαιώματα διατηρούνται.
