Η 6η Φεβρουαρίου 2022 είχε όλα τα φόντα για μια πολλά υποσχόμενη μέρα στο νερό στον Κόλπο του Μεξικού στα ανοιχτά του Destin της Φλόριντα. Ο ήλιος είχε ανατείλει και οι θάλασσες ήταν ήρεμες, χωρίς άλλη βάρκα να φαίνεται. Όλοι είχαμε τουλάχιστον πιστοποιήσεις Advanced Open Water, αλλά ο καπετάνιος και εγώ ήμασταν πολύ πιο δραστήριοι από τον τρίτο δύτη, ο οποίος είχε μόνο μερικές καταδύσεις τον περασμένο χρόνο.
Όταν φτάσαμε στο πρώτο μας ναυάγιο, τον ρωτήσαμε αν ήθελε να βουτήξει με τον καπετάνιο, που είχε περισσότερη εμπειρία, ή εμένα, που είχα περισσότερα διαπιστευτήρια ως εκπαιδευτής και διευθυντής μαθημάτων. Έκανα την πρώτη βουτιά μαζί του, και εκτός από κάποιες μικρές καθυστερήσεις στην κάθοδο ενώ ισοφάρισε, είχαμε μια ομαλή κατάδυση με σύντομο χρόνο βυθού και συντηρητικές στάσεις ασφαλείας στην ανάβαση.
Η κατάδυση
Κατά τη διάρκεια του μεσοδιαστήματος επιφανείας μας, κινηθήκαμε με κινητήρα περίπου 16 χιλιόμετρα από την ακτή σε έναν φυσικό βυθό ύφαλο στα 33 μέτρα περίπου. Αποφασίσαμε να μείνω στο σκάφος για τη δεύτερη βουτιά. Και οι δύο δύτες μπήκαν στο νερό χωρίς εμφανή προβλήματα. Παρακολούθησα τα δύο ξεχωριστά σετ φυσαλίδων στην ήρεμη θάλασσα, αλλά δεν είχα τρόπο να ξέρω αν ο τρίτος δύτης είχε παρόμοιες καθυστερήσεις στην πρώτη μας κατάβαση. Μέσα σε λίγα λεπτά, είδα μια τεράστια έκρηξη φυσαλίδων από κάτω.
Η διάσωση
Καθώς επεξεργαζόμουν τις πληροφορίες, ανάγκασα τον εαυτό μου να επιβραδύνει καθώς δίδαξα και έδειξα εκατοντάδες φορές σε μαθήματα διάσωσης – συνειδητά σταμάτησα, σκέφτηκα και ετοιμάστηκα να δράσω. Ο τρίτος δύτης βγήκε στην επιφάνεια χωρίς τον καπετάνιο. Πιτσιλίστηκε τριγύρω, μπρούμυτα στο νερό. Πρώτα νόμιζα ότι είχε σπασμούς, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι προσπαθούσε ακόμα να κολυμπήσει προς τα πάνω. Φώναξα, 'Κυλήστε!' ξανά και ξανά. Ο εύκαμπτος σωλήνας από τον ρυθμιστή του χτυπούσε στην επιφάνεια, και μετά σταμάτησε, με το λάστιχο να κινείται μόνο.
Σταμάτα και σκέψου βγήκε από το παράθυρο και έδρασα. Πήδηξα στο νερό με την υγρή μου στολή γύρω από τη μέση μου και κολύμπησα μέχρι τον δύτη, περίπου έξι μέτρα από το σκάφος. Οι αμέτρητες ασκήσεις διάσωσης μου ήρθαν στο μυαλό, έτσι τον κύλησα, φούσκωσα τον αντισταθμιστή άνωσης και έκλεισα τον αέρα του για να σταματήσει τον εύκαμπτο σωλήνα που είχε προσαρτηθεί στο δεύτερο στάδιο του. Αφαίρεσα τον ρυθμιστή του, που είχε κρατήσει στο στόμα του παρά τον αέρα και τον άφησα να φύγει, χωρίς λάστιχο για να μην βυθιστεί. Πιθανότατα νόμιζε ότι είχε ξεμείνει από αέρα και έκανε μια έκτακτη ανάβαση.
Κοίταξα το πρόσωπό του και η καρδιά μου βούλιαξε – το πρόσωπό του ήταν χλωμό, τα χείλη του ήταν μπλε και δεν ανέπνεε. Εκτίμησα ότι θα ήταν καλύτερο να τον πάρω στη σταθερή βάρκα για να αρχίσει να φροντίζει, όπως ακριβώς είχα εξασκηθεί και διδάξει σε μαθήματα διάσωσης.
Πέταξα για το σκάφος, ρυμουλκώντας τον με ένα χέρι κάτω από το λαιμό του για να κρατήσει το κεφάλι του ψηλά ενώ κολυμπούσα και του μιλούσα. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι δεν φορούσα τα πτερύγια μου και πάλευα με ένα ρεύμα που με έσπρωχνε μακριά από το σκάφος. Γνωρίζοντας ότι αυτό δεν θα ήταν πια γρήγορο, άρχισα τις ανάσες διάσωσης. Έκανα λάθος τα δύο πρώτα με τη μάσκα του και αποτυγχάνοντας να τσιμπήσω τη μύτη του. Νόμιζα ότι τα πήρε ούτως ή άλλως, αλλά έκανα άλλα δύο κατάλληλα για να είμαι..
Ενώ κλωτσούσα προς τη βάρκα, του έδωσα άλλα δύο και άκουσα ένα γουργούρισμα. Αρχικά νόμιζα ότι έδιωχνε τις αναπνοές, αλλά συνειδητοποίησα ότι ήταν η δική του ραγισμένη, υγρή αναπνοή. Δεν θυμάμαι ακριβώς πώς τα καταφέραμε, αλλά φτάσαμε στη σκάλα του σκάφους. Αφαίρεσα τον εξοπλισμό του και η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι θα άφηνα την αδρεναλίνη της στιγμής να με βοηθήσει να τον ανεβώ, αλλά δεν τα κατάφερα. Επαναξιολογώντας, στάθηκα στην κορυφή της σκάλας και κούμπωσα τα χέρια μου κάτω από τα δικά του με εκείνον να κοιτάζει μακριά, και σκόπευα να μας αναπηδήσω πάνω-κάτω και να πέσω προς τα πίσω στη βάρκα στην τρίτη αναπήδηση.
Πριν προλάβω να προσπαθήσω, ρώτησε κάτι σαν, "Πού είμαι;" Δεν έχω νιώσει πιο ξαφνική ανακούφιση σε όλη μου τη ζωή. Ρώτησα αν θα μπορούσε να ανέβει τη σκάλα αν του αφαιρούσα τα πτερύγια. Είπε ναι, και τον πήραμε πίσω στη βάρκα.
Αφού τον κάθισα, πήγα να πάρω τον καπετάνιο, που βγήκε στην επιφάνεια. Ο τρίτος δύτης φάνηκε καλά, αλλά ως προφύλαξη τον βάλαμε σε 32 τοις εκατό εμπλουτισμένο αέρα nitrox (δεν είχαμε κιτ οξυγόνου), καλέσαμε το Λιμενικό Σώμα και περάσαμε υπέροχα να φτάσουμε στο σταθμό του Λιμενικού Σώματος. Συνειδητοποιώντας ότι δεν ήμασταν ακόμα έξω από το δάσος, τον κρατήσαμε στο nitrox και τον παραδώσαμε στους ανταποκριτές της ιατρικής υπηρεσίας έκτακτης ανάγκης που μας συνάντησαν στο σταθμό του Λιμενικού Σώματος. Τους δώσαμε τον καταδυτικό του υπολογιστή και τον πήγαν στο τοπικό νοσοκομείο.
Σε περίπτωση που δεν υπήρχε γιατρός καταδυτικής ιατρικής, του στέλναμε όλους τους αριθμούς DAN μέσω SMS για να τους δώσει στο ιατρικό προσωπικό. Την επόμενη μέρα τηλεφωνήσαμε στο DAN για να μοιραστούμε τα γεγονότα και να μάθουμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερα.
Πήρα πολλά μαθήματα από το περιστατικό. Ο ρυθμιστής του τρίτου δύτη είχε ξεβιδωθεί από τον εύκαμπτο σωλήνα χαμηλής πίεσης σχεδόν στα 30 μέτρα, οπότε νόμισε ότι ξαφνικά έμεινε εκτός αέρα. Έκανε μια έκτακτη ανάβαση αντί να προσπαθήσει να μπει πιο βαθιά για να μοιραστεί αέρα, αλλά ο δευτερεύων ρυθμιστής θα ήταν η άμεση λύση για να πραγματοποιήσει μια ασφαλή ανάβαση.
Διδάγματα
Ευτυχώς, το αποτέλεσμα ήταν μόνο μικροτραυματισμοί στον τρίτο δύτη. Στο δείπνο το προηγούμενο βράδυ, μερικοί από το προσωπικό και οι εκπαιδευτές μας είχαν μιλήσει για το πόσο σημαντικό είναι να εκπνεύσετε σε όλη τη διαδρομή προς τα πάνω κατά τη διάρκεια μιας έκτακτης ανάβασης και να κρατήσετε τον ρυθμιστή σας μέσα, καθώς μπορεί να πάρετε μια ανάσα.
Αν και δεν πήρε επιπλέον ανάσα, το να κρατήσει τον ρυθμιστή στο στόμα του μπορεί να απέτρεψε την κατάποση νερού και απέτρεψε τη ρήξη του πνεύμονα εκπνέοντας όσο περισσότερο μπορούσε κατά την άνοδο. Αυτό το περιστατικό είναι επίσης μια υπενθύμιση του πόσο σημαντικό είναι να διασφαλίζετε ότι όλες οι συνδέσεις γίνονται σωστά και άνετες κατά τη διάρκεια ενός ελέγχου ταχυτήτων και να έχετε πάντα ένα κιτ οξυγόνου στο σκάφος.
Ενώ η δουλειά μου στο νερό δεν ήταν καθόλου τέλεια, εκπαιδεύουμε, διδάσκουμε και επαναλαμβάνουμε, ώστε να θυμόμαστε το μεγαλύτερο μέρος της σε περιόδους κρίσης. Δεν είχα ποτέ μια τέλεια κατάδυση που δεν είχε τίποτα να διδάξει. Ελπίζω ότι οι άλλοι μπορούν να μάθουν από αυτό που έκανα και δεν θα χρειαστεί να το ζήσουν οι ίδιοι.
Για μια εκτεταμένη γκάμα πληροφοριών για την υγεία και την ασφάλεια των καταδύσεων και πόρων με δυνατότητα λήψης, ερευνητικές μελέτες, περιλήψεις συμβάντων και δωρεάν μαθήματα ηλεκτρονικής μάθησης, αφιερώστε χρόνο για να εξερευνήσετε τον νέο ιστότοπο της DAN World.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε αρχικά στο Scuba Diver ANZ #52.
Εγγραφείτε ψηφιακά και διαβάστε περισσότερες υπέροχες ιστορίες όπως αυτή από οπουδήποτε στον κόσμο σε μορφή φιλική προς κινητά. Σύνδεσμος στο άρθρο
