Οι δύτες που πάσχουν από επιληψία θα πρέπει να λάβουν υπόψη όλους τους παράγοντες της κατάστασής τους πριν πάνε κάτω από το νερό, καθώς μια κρίση κατά την κατάδυση μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις για τον δύτη.
Τι είναι η Επιληψία
Οι όροι «επιληψία» και «επιληπτικές κρίσεις» (ή σπασμοί) χρησιμοποιούνται γενικά εναλλακτικά. Οι κρίσεις είναι παροξυσμικές (απρόβλεπτες και ανεξέλεγκτες) εκδηλώσεις των ηλεκτρικών ιδιοτήτων του εγκεφαλικού φλοιού. Για να το θέσω διαφορετικά, είναι η ανεξέλεγκτη, ακούσια ηλεκτρική εκκένωση της νευρωνικής δραστηριότητας ενός μέρους ή ολόκληρου του εγκεφάλου. Για να γίνει κατανοητό αυτό, η επιληψία είναι μια ιατρική κατάσταση με επαναλαμβανόμενες, απρόκλητες κρίσεις. Η ταξινόμηση και οι εκδηλώσεις θα εξαρτηθούν από την περιοχή του εγκεφάλου που εμπλέκεται.
Τι μπορεί να συμβάλλει στην επιληψία;
Μπορεί κανείς να βρει αρκετά περίεργο το γεγονός ότι οι επιληπτικές κρίσεις είναι μια πολύ συχνή, μη ειδική εκδήλωση νευρολογικής βλάβης και ασθένειας. Όπως καταλαβαίνουμε, η κύρια λειτουργία του εγκεφάλου είναι να μεταδίδει ηλεκτρικές ώσεις. Λέγεται στην πρόσφατη βιβλιογραφία ότι η πιθανότητα να βιώσει κάποιος στη ζωή του τουλάχιστον μία επιληπτική κρίση είναι περίπου εννέα τοις εκατό και ότι η πιθανότητα να λάβει τις διαγνώσεις επιληψίας στη ζωή του είναι περίπου 0.8 τοις εκατό. Ο επιπολασμός της ενεργού επιληψίας, ωστόσο, είναι μόνο περίπου XNUMX τοις εκατό.
Οι επιληπτικές κρίσεις μπορεί να έχουν πολλές αιτίες, όπως γενετική προδιάθεση, τραύμα στο κεφάλι, εγκεφαλικό επεισόδιο, όγκους στον εγκέφαλο και στέρηση από το αλκοόλ και/ή τα ναρκωτικά. Φαίνεται ότι ορισμένες συνθήκες μπορεί να μειώσουν το κατώφλι για επιληπτικές κρίσεις και η έκθεση στο νερό σίγουρα μετράει ως η μοναδική πιο σημαντική όταν εισάγουμε την κατάδυση στην εξίσωση. Η αισθητηριακή στέρηση, ο υπεραερισμός, η νάρκωση του αζώτου, η οξέωση (από κατακράτηση διοξειδίου του άνθρακα), το άγχος και η υποξία (για οποιονδήποτε λόγο) μπορεί όλα να συμβάλλουν στη μείωση του ορίου των σπασμών υπό κανονικές συνθήκες.
Όλα αυτά μπορούν να συμβούν πιο εύκολα σε βάθος. Άλλοι παράγοντες περιλαμβάνουν την κόπωση, το ψυχολογικό στρες, την κατάχρηση ουσιών, τα φώτα που τρεμοπαίζουν, τις ασθένειες και ορισμένες ελλείψεις σε θρεπτικά συστατικά. Ο συνδυασμός έστω και ενός από τους προαναφερθέντες παράγοντες και η έκθεση στο νερό θέτει ένα επιληπτικό άτομο σε μεγαλύτερο κίνδυνο κατά την κατάδυση – πρώτον, αυξάνει τον κίνδυνο υποβρύχιας κρίσης και δεύτερον, αυξάνει το σχεδόν αναπόφευκτο μιας θανατηφόρας έκβασης. δηλαδή πνιγμός.
Πώς λειτουργεί η επιληψία;
Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στην ανατομία (δομή) και τη φυσιολογία (λειτουργία) της επιληψίας. Μπορεί να ταξινομηθεί ευρέως ως εστιακές κρίσεις, όπου η ηλεκτρική εκκένωση νευρώνων (εγκεφαλικά κύτταρα) αφορά μόνο ένα συγκεκριμένο τμήμα ή περιοχή του εγκεφάλου, ή ως γενικευμένες κρίσεις, όπου εμπλέκεται ολόκληρος ο εγκέφαλος. Η δομική περιοχή του εγκεφάλου που εμπλέκεται, εν μέρει ή συνολικά, ονομάζεται εγκεφαλικός φλοιός και ανατομικά αποτελεί την επιφάνεια του εγκεφάλου (ο «μεγάλος» εγκέφαλος).
Η εστιακή ενδιάμεση επιληπτική ακίδα ή αιχμηρό κύμα είναι το κλινικό νευροφυσιολογικό χαρακτηριστικό των σπασμών εστιακής έναρξης και η κυτταρική νευροφυσιολογική συσχέτιση με αυτό ονομάζεται παροξυσμική μετατόπιση εκπόλωσης (PDS). Εν ολίγοις, αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει εκπόλωση (μια αλλαγή του δυναμικού ηρεμίας ή του «ρεύματος») των νευρώνων μέσω των εξαρτώμενων από το ασβέστιο καναλιών καλίου, που ακολουθείται από μια εμφανή μετα-υπερπόλωση. Εάν ο αριθμός των νευρώνων εκφόρτισης είναι μεγαλύτερος από μερικά εκατομμύρια, τα ηλεκτρόδια χειρολαβής είναι σε θέση να καταγράψουν την ηλεκτρική δραστηριότητα με ένα ηλεκτροεγκεφαλογράφημα (EEG).
Οι μηχανισμοί που μπορεί να συνυπάρχουν σε διαφορετικούς συνδυασμούς για να προκαλέσουν επιληπτικές κρίσεις εστιακής έναρξης είναι η μειωμένη αναστολή ή η αυξημένη διέγερση των νευρώνων. Αυτά θα συνοψιστούν, επειδή μια εις βάθος συζήτηση δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής αυτού του άρθρου. Οι μηχανισμοί που οδηγούν σε μειωμένη αναστολή των νευρώνων είναι η ελαττωματική αναστολή γάμμα-αμινοβουτυρικού οξέος (GABA)-Α και Β (που είναι νευροδιαβιβαστής), η ελαττωματική ενεργοποίηση των νευρώνων GABA και η ελαττωματική ενδοκυτταρική ρύθμιση του ασβεστίου.
Μηχανισμοί που οδηγούν σε αυξημένη διέγερση των νευρώνων είναι η αυξημένη ενεργοποίηση των υποδοχέων N-μεθυλ-D-ασπαρτικού οξέος (NMDA), ο αυξημένος συγχρονισμός μεταξύ των νευρώνων λόγω των εφαπτικών (πέρασμα ενός ηλεκτρικού παλμού από τον έναν νευρώνα στον επόμενο) και ο αυξημένος συγχρονισμός και/ ή ενεργοποίηση λόγω επαναλαμβανόμενων διεγερτικών εξασφαλίσεων. Οι κρίσεις εστιακής έναρξης μπορεί να εξελιχθούν σε γενικευμένες κρίσεις.
Η επίδραση του καταδυτικού περιβάλλοντος στην επιληψία έχει ήδη συζητηθεί. Όταν εξετάζουμε αυτές τις μεταβλητές μεμονωμένα, η καθεμία αποτελεί ήδη αντένδειξη για την κατάδυση. Θα πρέπει να εκτιμήσει κανείς τη σοβαρότητα της κατάστασης όταν αυτά συνδυάζονται.
Τι μπορεί να κάνει ο δύτης για την επιληψία;
Αν και είναι αλήθεια ότι ο κίνδυνος δεν μπορεί να υπολογιστεί ποσοτικά, οι περισσότεροι επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου θα παραμείνουν απρόθυμοι να δηλώσουν ότι οι δύτες αναψυχής με αδιάγνωστες κρίσεις ή οι διαγνώσεις επιληψίας είναι κατάλληλοι για κατάδυση εν όψει της πιθανότητας θανατηφόρου αποτελέσματος σε περίπτωση που συμβεί ο κίνδυνος. Είναι η γνώμη αυτού του συγγραφέα ότι ένα άτομο με επιληψία πρέπει να διοχετεύει την περιπετειώδη ενέργειά του/της σε δραστηριότητες της ξηράς που μπορούν να προσφέρουν εξίσου μεγάλη χαρά και ικανοποίηση.
Οι επιληπτικές κρίσεις που προκλήθηκαν από διέγερση του πνευμονογαστρικού (λιποθυμία λόγω οδού εκροής νεύρων), υπόταση θέσης (χαμηλή αρτηριακή πίεση), χαμηλό σάκχαρο αίματος, ψυχαγωγικά φάρμακα και πυρετικούς σπασμούς πριν από την ηλικία των πέντε ετών (χωρίς επακόλουθες κρίσεις), μπορεί να είναι οι εξαιρέσεις .
Τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας μας λένε τα εξής: το 30 τοις εκατό των ατόμων που πάσχουν από επιληψία θα έχουν επιληπτικές κρίσεις ή σπασμούς παρά τη φαρμακευτική αγωγή τους, περίπου το 50 τοις εκατό των παιδιών που πάσχουν από νεανική επιληψία δεν θα έχουν υποτροπή στην ενήλικη ζωή χωρίς αυξημένο κίνδυνο σε σύγκριση με το γενικό πληθυσμού (ορισμένες αρχές υποστηρίζουν ότι υπάρχει αυξημένος κίνδυνος λιγότερο από ένα τοις εκατό), οι πιθανότητες να εμφανιστεί μια άλλη κρίση μειώνεται εκθετικά με την πάροδο του χρόνου και φτάνει σε σχεδόν φυσιολογικό κίνδυνο μετά από πέντε χρόνια (που δεν λαμβάνει υπόψη το πρόσθετο άγχος της κατάδυσης) και Το 30 τοις εκατό των παιδιών και το 65 τοις εκατό των ενηλίκων θα εμφανίσουν επιληπτικές κρίσεις ή σπασμούς τα δύο πρώτα χρόνια που θα διακόψουν την αντιεπιληπτική τους φαρμακευτική αγωγή.
Ορισμένες καταδυτικές αρχές επιτρέπουν πλέον σε άτομα με επιληψία να βουτήξουν μετά από πέντε χρόνια χωρίς επιληπτικές κρίσεις μετά τη διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής τους. Άλλοι επαγγελματίες υγείας είναι της γνώμης ότι δύο χρόνια χωρίς επιληπτικές κρίσεις μετά τη διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής μπορεί να είναι αποδεκτός κίνδυνος για αυτά τα άτομα να καταδυθούν, με την προϋπόθεση περιορισμού βάθους στα 15 μέτρα θαλασσινού νερού (MSW), καθαρού ζεστού νερού και μη αναπνευστικών μειγμάτων νιτροξ.
Αν και η συχνότητα εμφάνισης αιφνίδιου απροσδόκητου θανάτου στην επιληψία (SUDEP) είναι χαμηλή (περίπου 2.3 φορές μεγαλύτερη από ό,τι στον γενικό πληθυσμό), οι περισσότεροι από αυτούς τους θανάτους οφείλονται σε μειωμένη συνείδηση. Ένας δύτης με επιληψία θα πρέπει τελικά να αποφασίσει. Εάν επιθυμούν να συνεχίσουν τις καταδύσεις αφού λάβουν υπόψη όλες τις παρεχόμενες πληροφορίες, θα πρέπει να αποδεχτούν τον αυξημένο κίνδυνο, όπως και οι καταδυτικοί φίλοι τους.
Θέλετε μια δεύτερη γνώμη;
Η ασφάλεια κατά την κατάδυση πρέπει να παραμένει πάντα η πρώτη και κύρια προτεραιότητά σας. Αυτό ισχύει επίσης όταν εξετάζουμε μια κατάσταση όπως η επιληψία και τα φάρμακά της. Θυμηθείτε, είστε επίσης υπεύθυνοι για την ασφάλεια των δυτών που καταδύονται μαζί σας. Η τηλεφωνική γραμμή DAN Europe είναι πάντα διαθέσιμη με εξειδικευμένη βοήθεια.
Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για την DAN Europe, την ιατρική έρευνα και την ασφάλισή της εδώ.
