Ο MICHAEL AW βρίσκεται στο deep doo-doo καθώς επιδιώκει την τέλεια λήψη της νότιας δεξιάς φάλαινας - κρίμα που τους αρέσει τόσο πράσινο και θολό!
ΤΟΝ ΜΑΙΟ ΤΟΥ 2015 Ήμουν στη Νότια Αφρική για να κυνηγήσω καρχαρίες, σαρδέλες και πιγκουίνους. Ένα βράδυ, κάτοικος φωτογράφος άγριας φύσης Jean Tresfon τηλεφώνησε για να με ρωτήσει αν θα με ενδιέφερε να τραβήξω ένα λοβό από νότιες δεξιές φάλαινες που είχαν παραμείνει γύρω από τη δυτική ακτή της Νότιας Αφρικής από τον προηγούμενο χειμώνα.
Διαβάστε επίσης: Οι φάλαινες μπορούν να ζήσουν πολύ περισσότερο από όσο νόμιζαν οι επιστήμονες
Είναι ο Πάπας Καθολικός; Τα αστέρια φάνηκαν να ευθυγραμμίζονται καθώς ο Ράινερ Σιμπφ, ο τοπικός μου επισκευαστής, επισπεύδει την αίτηση άδειας στο Υπουργείο Γεωργίας και μας χορηγήθηκε μία εν μία νυκτί.
Οπλισμένος με την άδειά μου να αλληλεπιδράσω με τις φάλαινες κάτω από το νερό, πέταξα στο Κέιπ Τάουν. Μερικοί φίλοι, ο Michael Valos και ο Gary Peart, ήρθαν μαζί μου για αυτήν την πολύ ιδιαίτερη περιπέτεια.
Ήταν ένα πρωί με γαλάζιο ουρανό και μια επίπεδη θάλασσα όταν βρήκαμε τις φάλαινες μας, 300 μέτρα από την ακτή. Μας είχε πάρει μόνο πέντε λεπτά. Οι φάλαινες φαινόταν να ξεπροβάλλουν σε όλο τον κόλπο, και σκέφτηκα ότι αυτό ήταν απλώς πολύ καλό για να είναι αληθινό.
Ψυχαγωγώντας τον εαυτό μου για να αντιμετωπίσω ένα μαμούθ 50 τόνων, γλίστρησα στο μονοπάτι μιας φάλαινας λιγότερο από 10 μέτρα μακριά και κολύμπησα κρυφά προς το μέρος της. Κολύμπησα και κολύμπησα. Πού ήταν αυτή η φάλαινα;
Ξέρω ότι οι σωστές φάλαινες είναι μαύρες, αλλά και πάλι, πώς θα μπορούσα να χάσω έναν κολοσσιαίο γίγαντα μήκους 13 μέτρων ακριβώς μπροστά μου;
Άπλωσα το χέρι μου – και συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να δω τα δάχτυλά μου! Το νερό ήταν σκοτεινό, θολό, πράσινο και κρύο. Η ορατότητα ήταν μόλις 25 εκατοστά!
ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ μπορείτε να νιώσετε την απογοήτευσή μου – όμορφος ουρανός, ήρεμη θάλασσα, φάλαινες παντού, αλλά δεν μπορούσαμε να τις δούμε κάτω από το νερό, παρόλο που μπορεί να ήταν ακριβώς μπροστά μας.
Για την επόμενη ώρα, ψάξαμε γύρω από τον κόλπο για καθαρότερα νερά. Καθώς κοίταξα πίσω προς τον ορίζοντα της πόλης, είδα φάλαινες να γλεντάνε με φόντο πολυώροφους πύργους γραφείων και διαμερισμάτων φωλιασμένων στη βάση του Signal Hill (ένας λόφος με επίπεδη κορυφή σε σχήμα λιονταριού) και του Table Mountain.
Εντόπισα πολλά πολύχρωμα αλεξίπτωτα πλαγιάς να απογειώνονται από το βουνό για να κατέβουν σε αυτή τη μεγαλόπολη του 21ου αιώνα και είπα στον εαυτό μου: «Κέιπ Τάουν, τι υπέροχη πόλη!»
Τότε ήταν που ο Jean διέκοψε τις σκέψεις μου, δείχνοντας ένα θολό καφέ κομμάτι στη θάλασσα, και μας φώτισε για το τι αποδείχθηκε ότι ήταν η εκροή από την έξοδο λυμάτων Green Point, μόλις ένα μίλι από την ακτή. Η έξοδος «βαθέων υδάτων» έχει βάθος 30 μέτρα και απελευθερώνει καθημερινά 30-40 εκατομμύρια λίτρα ακατέργαστων λυμάτων στον κόλπο.
Η μυρωδιά των λυμάτων ήταν παντού γύρω μας. «Αυτή η υπέροχη πόλη δεν είναι τελικά τόσο υπέροχη», σκέφτηκα, «ειδικά όταν φυσάει δυτικός άνεμος». Το άρωμα αυτών των λυμάτων φουσκώνει αμέσως πίσω στην πόλη. Αχ, το άρωμα του Table Bay!
Ήμασταν λοιπόν εκεί, περικυκλωμένοι από σωστές φάλαινες, αλλά στο λάθος μέρος. Μετά από άλλη μια εξοργιστική ώρα μάταιων προσπαθειών, η τύχη ήρθε με τη μορφή ενός μικρού, λευκού πακέτου. Λοιπόν, περίπου πέντε τόνοι μικρός – ήταν μια σπάνια συνάντηση με ένα νεανικό μπρίκι!
Μόνο το 2% των νότιων δεξιών φαλαινών γεννιούνται λευκές και είναι ως επί το πλείστον αρσενικά. Αυτό το νεαρό παλικάρι ήταν θορυβώδες, περίεργο και φιλικό. Συνέχιζε να πλησιάζει το σκάφος μας, κάνοντας περάσματα ξανά και ξανά. Το ερμηνεύσαμε ως πρόσκληση για παιχνίδι και φυσικά το υποχρεώσαμε με ελάχιστο δισταγμό.
Αν και οι συνθήκες εργασίας παρέμεναν δύσκολες, το ότι ήταν λευκό με μαύρα μπαλώματα έκανε αυτό το νεαρό κάπως πιο εύκολο για εμάς να εστιάσουμε και να πυροβολήσουμε, όταν βρισκόμασταν πολύ κοντά. Σίγουρα ήταν η «σωστή» φάλαινα για να πυροβολήσει σε σκοτεινά, πράσινα νερά.
Σε μια περίπτωση σηκώθηκε στην επιφάνεια ακριβώς μπροστά μου. Έμεινε για αρκετή ώρα, κάνοντας πολλά περάσματα μέχρι που ήρθε η μητέρα του και έγνεψε το χαριτωμένο παιδί της.
ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΠΕΝΤΕ ΜΕΡΕΣ, βρίσκαμε τις φάλαινες κάθε μέρα σε τέλειες καιρικές συνθήκες, αλλά πάντα σε φρικτή σχεδόν μηδενική ορατότητα νερού.
Ωστόσο, ένιωσα πολύ τυχερός που βρέθηκα στον ωκεανό με τα μυστηριώδη νότια δικαιώματα, και ακόμη πιο τυχερός που συνάντησα τον παιχνιδιάρικο σπάνιο λευκό νεαρό, αλλά δεν έχω τελειώσει ακόμα και σκοπεύω να επιστρέψω.
Αφού κυνηγήθηκαν σχεδόν μέχρι την εξαφάνιση, οι σωστές φάλαινες, αν και προστατεύονται παγκοσμίως από το 1935, παραμένουν το σπανιότερο είδος φαλαινών. Αναρρώνουν, αλλά πολύ αργά.
Στην εποχή της φαλαινοθηρίας, οι φαλαινοθήρες τους ονόμασαν τη «σωστή» φάλαινα για να σκοτώσουν, επειδή είναι αργοί κολυμβητές και, λόγω του μεγάλου όγκου των φαλαινοθηρών τους, επιπλέουν όταν πεθάνουν.
Ήταν επίσης το προτιμώμενο είδος επειδή κάθε φάλαινα παρείχε τεράστιες ποσότητες πολύτιμων προϊόντων - ιδιαίτερα λάδι για φώτα και λίπανση.
Οι επιστήμονες ταξινόμησαν δύο είδη του βόρειου ημισφαιρίου - τον Βόρειο Ειρηνικό (Eubalaena japonica) και τη δεξιά φάλαινα του Βορείου Ατλαντικού (Eubalaena glacialis).
Η νότια δεξιά φάλαινα είναι ένα μεμονωμένο είδος (Eubalaena australis) που απαντάται σε ολόκληρη τη νότια περιοχή του Νοτίου Ημισφαιρίου.
Η εμπορική φαλαινοθηρία ξεκίνησε στις αρχές του 1800, αφαιρώντας σχεδόν ολόκληρο τον νότιο δεξιό πληθυσμό μεταξύ 1835 και 1845. Ακόμη και όταν η βιομηχανία κατέρρευσε, χρειάστηκαν άλλα 90 χρόνια για να παρασχεθεί επίσημη προστασία.
Υπάρχουν τώρα περίπου 12,000 νότιες δεξιές φάλαινες, αλλά έχουν απομείνει μόνο 300 E glacialis και 450 E japonica. Αυτές είναι οι πιο σπάνιες φάλαινες στη Γη.
Οι σωστές φάλαινες αναγνωρίζονται από τα κολοσσιαία κεφάλια τους, τα οποία αντιπροσωπεύουν έως και το ένα τρίτο του μήκους του σώματός τους.
Διακρίνονται εύκολα γιατί δεν έχουν ραχιαία πτερύγιο, πλατύς θωρακικός πτερύγια, ένα μακρύ τοξωτό στόμα που ξεκινά πάνω από το μάτι, και μικρές τραχιές κηλίδες δέρματος (callosities) στα κεφάλια τους.
Έχουν σκούρο γκρι ή μαύρο δέρμα, μερικές φορές με λευκές κηλίδες στην κοιλιά τους. Οι δύο ξεχωριστές τρύπες τους παράγουν ένα χαρακτηριστικό χτύπημα σε σχήμα V.
Οι σωστές φάλαινες χρησιμοποιούν ένα σουρωτήρι που μοιάζει με χτένα από πιάτα και τρίχες για να παγιδεύουν μικροσκοπικές μπουκιές τροφής καθώς τρέφονται.
Όπως και άλλες φάλαινες, τα δικαιώματα του νότου μεταναστεύουν δύο φορές το χρόνο. Η τροφική μετανάστευση τον Δεκέμβριο είναι στην πλούσια σε κριλ περιοχή κοντά στην Ανταρκτική Σύγκλιση και η αναπαραγωγική μετανάστευση τον Ιούνιο είναι προς τα παράκτια εύκρατα νερά που παρέχουν ένα ήρεμο καταφύγιο για τα νεογέννητα.
Οι δύο κύριοι παράδεισοι είναι η χερσόνησος Valdés στην Αργεντινή και η δυτική ακτή της Νότιας Αφρικής. Έχουν καλά καθορισμένες περιοχές για τις φθινοπωρινές και καλοκαιρινές μεταναστεύσεις τους, στις οποίες βρίσκονται ταξίδι χιλιάδες μίλια. Εντοπίζονται επίσης συχνά στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία και μερικές πολύ μικρές ομάδες μπορούν περιστασιακά να παρατηρηθούν κατά μήκος των ακτών της Βραζιλίας, της Μοζαμβίκης και της Μαδαγασκάρης.
Αν και μπορεί να φαίνεται ότι οι επαγγελματίες φωτογράφοι άγριας φύσης καταφέρνουν πάντα να τραβούν αυτή τη «τυχερή λήψη», το εμπορικό μας μυστικό είναι ότι αυτό που μοιάζει με τύχη είναι στην πραγματικότητα ένας συνδυασμός βέλτιστου συγχρονισμού, τέλεια προγραμματισμένες συναντήσεις και λήψη στις καλύτερες τοποθεσίες.
Πίσω από κάθε επιτυχημένη εικόνα κρύβονται χίλια αόρατα καρέ αποτυχιών. Όταν προσπάθησα στη συνέχεια να αιχμαλωτίσω νότια δεξιά φάλαινες κάτω από το νερό δύο χρόνια αργότερα, ήταν σαφές ότι έπρεπε να επιλέξω είτε την Αργεντινή με τα 2000 ζώα της είτε τις περιοχές των φαλαινών της Νότιας Αφρικής, που εκτείνονται από το Doringbaai, νότια του Κέιπ Τάουν, μέχρι τα ανατολικά. βόρεια ως το Durban και τις επισκέπτονται έως και 4000 φάλαινες ετησίως – το 30% του συνολικού πληθυσμού. Η επιλογή μου ήταν απρόβλεπτη!
Για να αυξήσουμε τις πιθανότητές μας για καλές φωτογραφίες, οργάνωσα δύο ομάδες σκοπευτών με τον Rainer για 16 ημέρες στη θάλασσα. Και για να ξεφύγουμε από τα μολυσμένα από τα λύματα νερά του Κέιπ Τάουν, επιλέξαμε να λειτουργήσουμε από τη γραφική μικρή παραθαλάσσια πόλη Hermanus στο Walker Bay, που προωθείται ως η πρωτεύουσα της παρακολούθησης φαλαινών στον κόσμο!
Ο απάνεμος χώρος αναπαραγωγής φιλοξενεί εκατοντάδες από αυτά τα μεγαλοπρεπή ζώα, που περνούν εκεί έως και πέντε μήνες το χρόνο. Διάβασα ότι ακόμη και από την ακτή μπορούσαμε να τους παρακολουθήσουμε να φλερτάρουν και να θηλάζουν νεογέννητα μοσχάρια. Στο απλό μυαλό μου, και με τόσα πολλά στοιχεία στο πλευρό μας, τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΟΜΑΔΑ, φτάσαμε στο Hermanus στα μέσα Αυγούστου για να βρούμε τον άνεμο να σκίζει λευκά καπάκια πάνω από την επιφάνεια του ωκεανού, αλλά ήμασταν ενθουσιασμένοι που είδαμε από το μπαλκόνι του διαμερίσματος του ξενοδοχείου μας ότι οι φάλαινες χοροπηδούσαν στην ταραγμένη θάλασσα.
Είχαμε οκτώ μέρες, οπότε σίγουρα θα μπορούσαμε να βγούμε για να παίξουμε ανάμεσά τους; Την πρώτη μέρα ο άνεμος εξακολουθούσε να ουρλιάζει, οπότε τον περάσαμε πυροβολώντας αφρικανικούς πιγκουίνους. Δεύτερη μέρα, ο αέρας υποχώρησε. Εκτοξεύσαμε και γρήγορα βρήκαμε φάλαινες γύρω μας στον διπλανό κόλπο.
Μόλις ο Ράινερ μας τοποθέτησε στο μονοπάτι των πέντε νότιων δικαιωμάτων, γλιστρήσαμε απαλά στο νερό περιμένοντας να τραβήξουμε μια τέλεια φωτογραφία μιας μητέρας, μοσχαριού, θείας, θείου και ίσως και του νέου της μνηστή!
Deja Vu. Επιστρέψαμε τον Μάιο του 2015 με το σκούρο πράσινο νερό του Κέιπ Τάουν, αν και χωρίς τη δυσοσμία των τοπικών τουαλετών. Ωστόσο, όλοι είδαμε τις φάλαινες, ή μάλλον μικρά κομμάτια κάθε φάλαινας.
Τις επόμενες μέρες βρήκαμε πεντακάθαρο γαλάζιο νερό, αλλά χωρίς φάλαινες. Τα νότια δικαιώματα προφανώς προτιμούν να περιπλανώνται σε ήρεμα παράκτια νερά, χωρίς να σκέφτονται να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες των φιλόδοξων φωτογράφων.
Τρεις μέρες αργότερα ο αέρας χτύπησε και σηκώσαμε τη θλίψη μας στο βουνό, πνίγοντας τη θλίψη μας στα 100 περίπου οινοποιεία που περιβάλλουν τον Hermanus.
Τρίβοντας αλάτι στην πληγή, ο Michael Valos, ένας συνάδελφος φωτογράφος από την πρώτη μας προσπάθεια το 2015, δημοσίευσε σχεδόν τέλειες φωτογραφίες των νότιων δικαιωμάτων, μητέρας και μοσχαριού, καθώς και ζευγάρωμα φαλαινών, σε αρκετά καθαρά νερά από το Puerto Madryn, στα ανοιχτά του Valdés Χερσόνησος.
Για μια φορά έμεινα άναυδος. Για άλλη μια φορά: σωστή ώρα, λάθος μέρος. Τι άλλο θα μπορούσε να πάει στραβά;
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ έφτασε στις 24 Αυγούστου για να τον υποδεχτεί η μεγαλύτερη θάλασσα που έχει βρεθεί ποτέ στην ακτή του Hermanus με καρτ ποστάλ. Η θάλασσα συγκρούστηκε βίαια με βραχώδεις ακτές, σχηματίζοντας έναν τρομερό αφρό σαν λύματα. Διήρκεσε τρεις μέρες, και την τέταρτη εκτοξεύσαμε σε πιο ήρεμες θάλασσες και βρήκαμε φάλαινες εύκολα, αν και σε πιο σκοτεινά, πιο σκοτεινά νερά από πριν.
Ο Ράινερ κέρδισε τη νίκη, καθώς όλοι έβλεπαν τα νότια δικαιώματα κάτω από το νερό. Μερικοί από εμάς επέστρεψαν με οριακά αποδεκτές φωτογραφίες – απλώς.
Αν και η φαλαινοθηρία είναι μιας παλιάς εποχής, η νότια δεξιά - στην πραγματικότητα όλες οι φάλαινες βαλανίδες - έχει τραβήξει το κοντό καλαμάκι… ένα πλαστικό. Οι φάλαινες Baleen είναι από τα μεγαλύτερα ζώα στη Γη, με γίγαντες 12-13 μέτρων που τρέφονται με μερικά από τα μικρότερα πλάσματα του ωκεανού. Φιλτράροντας το νερό μέσα από τις πολυάριθμες μακριές πλάκες τους, ρουφούν τόνους πλαγκτόν, συμπεριλαμβανομένων των προνυμφών καρκινοειδών και των κωπηπόποδων.
Καθώς καταπίνουν αυτά τα μικροσκοπικά πλάσματα, καταβροχθίζουν τόνους πλαστικών συντριμμιών. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι υπάρχουν περισσότερα από 5.25 τρισεκατομμύρια τέτοια κομμάτια στον ωκεανό. Περισσότερες από τέσσερα δισεκατομμύρια πλαστικές μικροΐνες ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο θα μπορούσαν να παγιδευτούν σε ανοιχτές θάλασσες – θάνατος από πλαστικά!
Οι νότιες δεξιές φάλαινες στη χερσόνησο Valdés έχουν υποστεί το μεγαλύτερο συμβάν θνησιμότητας που έχει καταγραφεί ποτέ για το είδος. Τουλάχιστον 605 φάλαινες έχουν πεθάνει κατά μήκος της ακτής της Αργεντινής από το 2003, συμπεριλαμβανομένων 538 νεογέννητων μοσχαριών. Η χειρότερη χρονιά ήταν το 2012, με 116 θανάτους φαλαινών, εκ των οποίων οι 113 μόσχοι. Αυτό σημαίνει ότι σε μια δεκαετία από τώρα θα δούμε σημαντική μείωση στον αριθμό των γεννημένων μοσχαριών.
ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΥΠΑΡΧΟΝΤΩΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΝ, ειδικοί από όλο τον κόσμο καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι τρεις πιο πιθανές αιτίες θνησιμότητας είναι ο υποσιτισμός, οι μολυσματικές ασθένειες και οι βιοτοξίνες από το πλαστικό.
Οι τοξικές χημικές ουσίες τείνουν να συσσωρεύονται στους λιπώδεις ιστούς και επειδή το γάλα της φάλαινας είναι μια από τις ουσίες με τα υψηλότερα λιπαρά στον πλανήτη, οι μητέρες φάλαινες καταλήγουν ακούσια να θηλάζουν τα μωρά τους μέχρι θανάτου με μολυσμένο γάλα.
Η πλαστική ρύπανση είναι μια από τις μεγαλύτερες απειλές για αυτές τις φάλαινες και για τα ωκεάνια οικοσυστήματα μας. Στραγγαλίζει και πνίγει ζώα και αλλάζει τη χημεία του ωκεανού, δηλητηριάζει όλη τη θαλάσσια ζωή.
Για να σώσουμε φάλαινες όπως τα δικαιώματα του νότου, πρέπει να μειώσουμε τη χρήση πλαστικού σε κάθε πτυχή της ζωής μας, ειδικά τα πλαστικά μιας χρήσης, και να ανακυκλώσουμε περισσότερο.
Εν τω μεταξύ, η ιστορία μου δεν έχει ακόμη τελειώσει. Δεν έχω τελειώσει ακόμα με τις νότιες δεξιές φάλαινες. Μάθετε περισσότερα από το βίντεο στο goo.gl/wzijV3 και στο goo.gl/9HLFDA
