Η ευκαιρία να επισκεφθείτε τη Δομινικανή Δημοκρατία για λίγες μέρες προέκυψε ξαφνικά και αποδείχτηκε ακαταμάχητη για τους MICHAEL SALVAREZZA & CHRISTOPHER P WEAVER – αλλά θα ήταν αρκετό για να δείτε κάτω από το νερό για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δυτών που έχουν χτυπήσει πάνω από λίγο;
Χρειάστηκε τρεισήμισι ώρες απευθείας πτήση από Νέα Υόρκη στην Πούντα Κάνα, και το μακρύ Σαββατοκύριακο των καταδύσεων ήταν σε εξέλιξη.
Πριν από πολλά χρόνια είχαμε ταξιδέψει σε αυτή τη χώρα. Ήταν το σημείο εκκίνησης μιας ζωντανής περιπέτειας στο θρυλικό Silver Banks, που βρίσκεται ανάμεσα στο νησί Hispaniola, το οποίο μοιράζεται η Δομινικανή Δημοκρατία με την Αϊτή, και το Turks & Caicos.
Το Silver Banks είναι το χειμερινό έδαφος αναπαραγωγής για τον πληθυσμό των φαλαινών του Βόρειου Ατλαντικού και εκείνη την εποχή όλη μας η εστίαση ήταν στις φάλαινες. Σε μια μακρά και εκτεταμένη καταδυτική καριέρα που ακολούθησε εκείνο το ταξίδι, δεν είχαμε επιστρέψει ποτέ στη Δομινικανή Δημοκρατία και αυτό το ταξίδι του Σαββατοκύριακου ήταν μια ευκαιρία να βουτήξουμε επιτέλους σε αυτό το νησί που συχνά παραβλέπεται (από τους δύτες).
Επιλέξαμε να βουτήξουμε την περιοχή γνωστή ως Bayahibe λόγω της γειτνίασής της με ένα αξιόλογο ναυάγιο, το St George. Κατά την άφιξη συνδεθήκαμε γρήγορα Scuba Caribe, ένας από τους τοπικούς χειριστές καταδύσεων, και κανόνισε το πρόγραμμα καταδύσεων μας. Νωρίς το επόμενο πρωί ήμασταν σε μια βάρκα που κατευθυνόταν προς την πρώτη μας τοποθεσία κατάδυσης, έναν ύφαλο γνωστό ως Guaraguao1.
Το Guaraguao1 είναι ένας ρηχός, κυματιστός ύφαλος με κομμάτια άμμου ανακατεμένα με λωρίδες υφάλου. Παρατηρήσαμε αμέσως ότι μερικά από τα κοράλλια λεύκαναν, αποτέλεσμα ενός βάναυσα ζεστού καλοκαιριού και μια υπενθύμιση των καταστροφικών επιπτώσεων που έχει η παγκόσμια κλιματική αλλαγή στα ευαίσθητα συστήματα κοραλλιογενών υφάλων του κόσμου. Με την προσέγγιση του ψυχρότερου χειμερινού καιρού, ελπίζουμε τα κοράλλια να ανακάμψουν.
Ωστόσο, πολλά κοράλλια ευδοκιμούν εδώ και οι ύφαλοι φιλοξενούν τη συνηθισμένη σειρά των κατοίκων των υφάλων της Καραϊβικής. Το Blackbar Solierfish αναζήτησε καταφύγιο κάτω από κοραλλιογενείς προεξοχές, μαζί με τον όμορφο σκίουρο με μακριά σπονδυλική στήλη.
Ανάμεσα στις εκβολές των κοραλλιών υπήρχαν πολλά είδη παπαγάλων και έμπειροι δύτες μπορούσαν να εντοπίσουν τους σταθμούς καθαρισμού των υφάλων που στελεχώθηκαν από έντονο κίτρινο καθαρόψαρο που περιμένουν την επόμενη δουλειά τους. Ακολουθήσαμε επίσης ζευγάρια πεταλούδων τετράματων καθώς διάλεγαν το δρόμο τους ανάμεσα στους θαλασσοπόρους και τους γοργόνες.
Για δύτες που ενδιαφέρονται για την ιστορία, ο ύφαλος Guaraguao φιλοξενεί ένα μοναδικό υποβρύχιο μουσείο ναυαγίου. Κανόνι, μια μεγάλη άγκυρα, μουσκέτες και οβίδες έχουν μεταφερθεί εδώ από κοντινές ισπανικές γαλέρες.
Πράγματι, ήταν ακριβώς έξω από την ακτή της Bayahibe όπου τα ερείπια του Η Παναγία της Γουαδελούπης βρέθηκαν ναυάγια, και όπου σήμερα ορίζεται ως το ζωντανό μουσείο του Υποβρύχιου Αρχαιολογικού Διατηρητηρίου της Γουαδελούπης.
Μέσω Shallow
Η δεύτερη κατάδυσή μας ήταν στο Via Shallow, ένα κοντινό σύστημα υφάλων παρόμοιο με το Guaraguao1. Εδώ, σταματήσαμε για να πούμε ένα γεια σε ένα άγριο στικτό χέλι, καθώς έκανε ό,τι μπορούσε για να εκφοβίσει την ομάδα των δυτών που διεκδικούσαν μια ευκαιρία να ρίξουν μια ματιά στο όμορφο πλάσμα.
Σε κοντινή απόσταση, κρυμμένο κάτω από το μωβ δικτυωτό πλέγμα ενός θαλασσινού, βρήκαμε ένα πανέμορφο φλαμίνγκο, ένα τέλειο θέμα για τους φακούς macro 60 mm. Βρήκαμε επίσης μια κοραλλιογενή γαρίδα με λωρίδες με ένα συμπλέκτη αυγών - μια άλλη ωραία -ευκαιρία.
Συνεχίσαμε να κολυμπάμε απαλά πάνω από τον ύφαλο, κοιτάζοντας τους κατοίκους του κοραλλιογενούς συστήματος που έκαναν τις καθημερινές τους τελετουργίες. Στη συνέχεια εντοπίσαμε έναν εισβολέα, το χωροκατακτητικό λιοντόψαρο, να αιωρείται ακίνητο δίπλα σε έναν λόφο από κοράλλια.
Τα λεοντόψαρα έχουν περάσει στον Ατλαντικό και την Καραϊβική από τον Ινδο-Ειρηνικό και, παρά την όμορφη εμφάνισή τους, δεν είναι ευπρόσδεκτα επειδή είναι αδηφάγα αρπακτικά που δεν διαθέτουν φυσικό αρπακτικό. Ωστόσο, δεν μπορούμε να αντισταθούμε στο να κάνουμε ένα πορτρέτο αυτού του παρεμβαλλόμενου.
Επρόκειτο για σχετικά ρηχές καταδύσεις, με μέγιστο βάθος τα 16 μέτρα, γεγονός που τις καθιστά ιδανικές για όλα τα επίπεδα δυτών. Για εμάς φαίνονταν περισσότερο σαν καταδυτικές τοποθεσίες κατάλληλες για αρχάριους δύτες και, μέσα, λαχταρούσαμε κάτι πιο προκλητικό.
Ωστόσο, το Penon Perfundo και το Acuario ήταν οι τοποθεσίες κατάδυσης για δεύτερη μέρα, ένα άλλο ζευγάρι ρηχών υφάλων με θαλασσινούς που ταλαντεύονται και συστάδες σκληρών κοραλλιών. Στο Penon Perfuno, κούκλες απείλησαν όσους δύτες πλησίαζαν πολύ κοντά στα λημέρια τους.
Οι λοχίες έγιναν νευρικοί καθώς κολυμπούσαμε πάνω από τις μάζες των μωβ αυγών τους και κίτρινες ακτίνες τσιμπήματος πετούσαν πάνω από τα αμμώδη κομμάτια σαν μικρά αραβικά μαγικά χαλιά.
Λίγο καιρό μετά την κατάδυση στο Acuario, ένας καρχαρίας νοσοκόμα μεγέθους ατόμου εντοπίστηκε να ξεκουράζεται κάτω από έναν κοραλλιογενή προεξοχή, ενθουσιάζοντας εκείνους τους δύτες στην ομάδα που δεν είχαν ξαναδεί καρχαρία.
Σε μικρή απόσταση, βρήκαμε ένα πιο ενδιαφέρον αλλά λιγότερο εμφανές θέαμα. Εκεί, στην κορυφή ενός αρκετά μεγάλου κοραλλιού με κολόνα, ένα μάτσο γρύλλι μπάρα έτρεχαν πέρα δώθε επιδιώκοντας προφανώς κάτι.
Και, ναι, εννοούσαμε να πούμε «μάτσο» αντί «σχολείο», γιατί αυτά τα ψάρια ήταν πραγματικά σε μια χαοτική δέσμη παρά σε μια οργανωμένη πομπή. Δεν μπορούσαμε να δούμε τι έψαχναν, ή να καταλάβουμε τι έκαναν, αλλά ένα μοναχικό ισπανό γουρουνόψαρο βρισκόταν στη μέση του σκραμ και έμοιαζε να συμμετέχει!
Πριν τελειώσει η κατάδυση, είχαμε συναντήσει ένα ζευγάρι μεγάλα λάχανα γυμνόκλαδα, ένα στικτό κορμό, ένα γρατσουνισμένο ψάρι και μια τρομπέτα. Τα φανταχτερά χρώματα, τα σχήματα και τα μεγέθη των κατοίκων των κοραλλιογενών υφάλων δεν παύουν ποτέ να εκπλήσσουν.
Ο Άγιος Γεώργιος
Παρά αυτές τις συναντήσεις, ήταν το St George ναυάγιο που μας έγνεψε περισσότερο και αυτή η τοποθεσία ήταν προγραμματισμένη για την επόμενη μέρα.
Τα Διαχωριστικά St George κατασκευάστηκε το 1962 στη Σκωτία, αρχικά ονομαζόταν το Norbrae. Σκοπός του ήταν να μεταφέρει σιτάρι και κριθάρι μεταξύ Νορβηγίας και Αμερικής και χρησιμοποιήθηκε για 20 χρόνια πριν εγκαταλειφθεί στο λιμάνι του Αγίου Δομίνικου.
Μετονομάστηκε St George μετά τον καταστροφικό τυφώνα που έπληξε τη Δομινικανή Δημοκρατία (και ολόκληρη την Καραϊβική και τον Κόλπο του Μεξικού) τον Σεπτέμβριο του 1998. Τον Ιούνιο του 1999 το πλοίο βυθίστηκε περίπου μισό μίλι μακριά από την παραλία σε 40 μέτρα νερού. Το ναυάγιο έχει μήκος 72 μέτρα και η κορυφή είναι προσβάσιμη σε περίπου 15 μέτρα.
Χρειάστηκε λίγη ώρα καθώς κατεβαίναμε από τη γραμμή πρόσδεσης στο ναυάγιο για να εντοπίσουμε το θολό περίγραμμα του βυθισμένου πλοίου, λόγω της μειωμένης ορατότητας στο σημείο. Αλλά τα χαμόγελά μας μεγάλωσαν καθώς η κορυφή του ναυαγίου εστιαζόταν πιο έντονα. Ένα φιλόξενο τμήμα γέφυρας τράβηξε την προσοχή μας και σύντομα βρεθήκαμε μέσα, εξερευνώντας την ανωδομή.
Το βαθύ μπλε των γύρω νερών σημάδεψε μια έντονη αντίθεση με το σκουριασμένο καφέ εσωτερικό του ναυαγίου, καθώς κοιτούσαμε έξω από τις πόρτες, τις καταπακτές και τα παράθυρα.
Μόλις βγήκαμε, κολυμπήσαμε στην πρύμνη του πλοίου, φωτογραφίζοντας ένα κιγκλίδωμα κατάφυτο από πολύχρωμους θαλάσσιους οργανισμούς. Τα μωβ σφουγγάρια είχαν δημιουργήσει το σπίτι τους εδώ, μαζί με δεκάδες μικρότερα ψάρια υφάλου που στροβιλίζονταν στα νερά από πάνω.
Τα Διαχωριστικά St George είναι ένα συναρπαστικό ναυάγιο και αυτό που δικαιολογεί πολλές καταδύσεις. Για όσους διαθέτουν προηγμένες πιστοποιήσεις, η πλώρη γνέφει σε βαθύτερα νερά, μαζί με τα δοχεία φορτίου. Μια βουτιά στο ναυάγιο δεν είναι αρκετή, αλλά μας επιτρεπόταν όλο το σαββατοκύριακο, και λαχταρούσαμε να επιστρέψουμε.
Φακός ενός νέου δύτη
Αργότερα, καθώς μαζεύαμε τον εξοπλισμό μας στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και ετοιμαζόμασταν να πετάξουμε για το σπίτι, σκεφτήκαμε τις καταδύσεις στη Δομινικανή Δημοκρατία. Για εμάς, είχαμε την άμεση εντύπωση ότι οι ύφαλοι ήταν πιο ενδιαφέροντες για δύτες που ήταν νέοι στο άθλημα. Οι καταδυτικές μας εμπειρίες σε όλο τον κόσμο ίσως μας είχαν οδηγήσει σε αυτούς τους υφάλους.
Αλλά καθώς σκεφτήκαμε περαιτέρω, συνδεθήκαμε με κάτι βαθύτερο, κάτι πιο σημαντικό. Πράγματι, αρχίσαμε να βλέπουμε τις καταδύσεις μέσα από το φακό ενός νέου δύτη.
Θυμηθήκαμε τις υπέροχες αισθήσεις των πρώτων μας αναπνοών κάτω από το νερό όλα αυτά τα χρόνια πριν, και την έκπληξη που είχαμε όταν κολυμπήσαμε για πρώτη φορά πάνω από έναν κοραλλιογενή ύφαλο ή κοιτάξαμε τα κρυστάλλινα νερά των τροπικών από την πλευρά ενός σκάφους.
Σίγουρα, είχαμε δει τα περισσότερα από αυτά που είδαμε στη Δομινικανή Δημοκρατία στο παρελθόν. δεν ήταν «τίποτα καινούργιο». Αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει πάντα κάτι νέο. Σαν το κουκούτσι του μπαρ τζακ που είδαμε να κολυμπάει ξέφρενα πάνω από τα κοράλλια στο Acuario. Ακόμα δεν ξέρουμε τι ακριβώς έκαναν εκεί!
Η καταδυτική κοινότητα αποτελείται από δύτες σε όλα τα επίπεδα. Και όλοι πάντα μαθαίνουν. Ακόμη και έμπειροι δύτες βλέπουν νέα πράγματα και μαθαίνουν σε κάθε κατάδυση – ακόμα κι αν είναι απλώς για να μάθουν πώς να διδάσκουν νέους δύτες για τα θαύματα του υποβρύχιου κόσμου.
Το μεγάλο Σαββατοκύριακο μας στη Δομινικανή Δημοκρατία τελείωσε πολύ γρήγορα. Και μάθαμε κάτι άλλο: πρέπει να σχεδιάσουμε μια επιστροφή!
Επίσης στο Divernet: ΠΥΛΗ ΣΤΟ TUBBATAHA, ΔΙΑΣ: ΕΞΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΓΡΙΑ ΑΛΑΣΚΑ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
