Η GEMMA SMITH έσπασε τη στερεότυπη εικόνα ενός τεχνικού δύτη και σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα συμμετείχε σε μερικές από τις πιο πρωτοποριακές αποστολές και έργα σε όλο τον κόσμο. Αυτή η συνέντευξη είναι από τα τέλη του 2019
Ε: Φαίνεται ότι έχετε ασχοληθεί με όλα τα είδη αθλημάτων περιπέτειας – αλεξίπτωτο, ράφτινγκ στο λευκό νερό, καγιάκ. Πότε ασχοληθήκατε για πρώτη φορά με τις καταδύσεις και ποια ήταν η κινητήρια επιρροή σας;
Διαβάστε επίσης: Οι δύτες τεχνολογίας της Guz έστησαν ραντεβού για το χειμώνα
Α: Στην πραγματικότητα ξεκίνησα τις καταδύσεις όταν ήμουν 17 ετών. Ειλικρινά, τότε ήταν απλώς το επόμενο άθλημα περιπέτειας που έπρεπε να δοκιμάσεις. Αν και είχα απολαύσει όλα τα άλλα αθλήματα, κανένα από αυτά δεν με είχε κάνει πραγματικά κλικ. Τα είχα δοκιμάσει για μερικούς μήνες και μετά βαρέθηκα. Αυτό σίγουρα δεν ίσχυε με τις καταδύσεις! Είχα γαντζωθεί από την πρώτη στιγμή που ανέπνευσα κάτω από το νερό. Ήταν σκέτη μαγεία.
Ε: Τι ήταν αυτό με τις τεχνικές καταδύσεις που σας προσέλκυσε σε αυτή τη θέση στο άθλημα;
Α: Θυμάμαι ότι ήμουν ολοκαίνουργιος Open Water Δύτης και βλέποντας το διάσημο του Γουές Σκάιλς του σπηλαίου Diepolder. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να υπήρχε κάπου στη Γη που να φαινόταν έτσι. Ήταν τόσο αιθέριο. Ήμουν αποφασισμένος να πάω εκεί μια μέρα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και έτσι το ενδιαφέρον μου για την τεχνική κατάδυση μεγάλωσε από εκεί.
Επίσης, τα πρώτα μου χρόνια πέρασα καταδύοντας στα ύδατα του Ηνωμένου Βασιλείου και με ενδιέφεραν όλα τα ναυάγια του παγκόσμιου πολέμου στη Μάγχη. Έχουμε τόσο καταπληκτική ιστορία εδώ! Άρχισα λοιπόν σιγά σιγά την πορεία μου στο τεχνικό-καταδυτικό μονοπάτι. Στην αρχή, το μόνο που μπορούσα να σηκώσω ήταν διπλά επτά, μετά 12, μετά μπορούσα να προσθέσω μια σκηνή… ήταν μια πρόκληση, που ήταν μέρος της διασκέδασης.
Ε: Δεν είστε σε καμία περίπτωση στερεότυπος τεχνικός δύτης, δυσκολευτήκατε να κερδίσετε την αποδοχή σε αυτόν τον ανδροκρατούμενο τομέα;
Α: Με έχουν βοηθήσει τόσοι πολλοί άνθρωποι στον κλάδο, άνδρες και γυναίκες. Υπήρχαν σίγουρα στιγμές όλα αυτά τα χρόνια που δυσκολεύτηκα να κερδίσω την αποδοχή, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι αυτό είχε να κάνει με την ηλικία μου όσο τίποτα άλλο.
Η κοινότητα των καταδύσεων γερνάει και ήταν πάντα επιθυμία μου να εμπνεύσω την επόμενη γενιά να ανακαλύψει το θαύμα που μπορεί να φέρει η κατάδυση. Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει να τους δώσουμε ευκαιρίες να αναπτυχθούν και να αναπτυχθούν. Είχα καταπληκτικούς μέντορες όλα αυτά τα χρόνια. Η ηλικία δεν έχει καμία σχέση με το να είσαι ικανός δύτης και νομίζω ότι αυτό πρέπει να το υπενθυμίζεται σε κάποιους!
Ε: Έχετε συμμετάσχει σε πολλές αποστολές και έργα υψηλού προφίλ όλα αυτά τα χρόνια, όπως για το ναυάγιο των Αντικυθήρων στην Ελλάδα, την επιχείρηση DPAA Tulsamerican στην Κροατία και την ταινία μικρού μήκους Dive Odyssey. Μπορείτε να μας πείτε για αυτές τις αποστολές και να μας εξηγήσετε ποιες είχαν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο σε εσάς;
Α: Η αποστολή που είχε τον πιο συναισθηματικό αντίκτυπο πάνω μου ήταν η επιχείρηση DPAA Tulsamerican, χωρίς αμφιβολία. Πάντα μου άρεσε να συμμετέχω σε υποθαλάσσια αρχαιολογικά έργα όπως τα Αντικύθηρα, αλλά αυτό ήταν διαφορετικό. Η αποστολή ήταν να προσπαθήσει να ανακτήσει τα λείψανα από τρεις αγνοούμενους αεροπόρους που βρίσκονταν στο αεροπλάνο B-24 Liberator όταν αυτό καταρρίφθηκε.
Ο στόχος ήταν πάντα να σταλούν τυχόν οστέινα λείψανα πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να τιμηθούν και να θυμούνται όπως θα έπρεπε. Μετά από αρκετές εβδομάδες αναζήτησης, όντως βρήκαμε υπολείμματα, αλλά νομίζω ότι η στιγμή που με άγγιξε περισσότερο ήταν η εύρεση της βέρας του πιλότου. Πραγματικά μου έφερε στο σπίτι ότι επρόκειτο για ένα πραγματικό πρόσωπο, που είχε μια πραγματική ζωή και μια οικογένεια. Είναι η μόνη φορά που έκλαψα κάτω από το νερό. [Η Gemma περιέγραψε την αποστολή για Δύτης στο 2018, διαβάστε το Divernet.]
Κατάδυση Το Odyssey ήταν ένα έργο πάθους της καλής μου φίλης Janne. Ας είμαστε ειλικρινείς, οι περισσότερες ταινίες κατάδυσης είναι βαρετές. Δεν είναι πραγματικά το καλύτερο άθλημα θεατών! Η Janne ήθελε να το αλλάξει αυτό. Εμπνευσμένο από κλασικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπως π.χ 2001: A Space Odyssey, Blade Runner και The Abyss, η ιδέα του ήταν να κάνει μια υποβρύχια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Τίποτα δεν πλησιάζει τόσο το μυστήριο και το άγνωστο του διαστήματος όσο το Υποθαλάσσιος κόσμος κάνει, οπότε γιατί να μην συνδυάσετε τα δύο;
Ήταν δύο χρόνια στη δημιουργία, αλλά η τελευταία ταινία είναι κάτι για το οποίο πιστεύω ότι θα είμαι περήφανος για το υπόλοιπο της ζωής μου. Ωστόσο, όλα τα γυρίσματα έγιναν στη Φινλανδία και τη Νορβηγία το χειμώνα, οπότε είπα στον Janne ότι για το επόμενο έργο που θα κάνουμε, πρέπει να επιλέξει μια πιο ζεστή τοποθεσία!
Ε: Είστε και έμπειρος εκπαιδευτή. Τι είναι αυτό που σας εμπνέει να μαθαίνετε τους ανθρώπους να καταδύονται;
Α: Λατρεύω την αντίδραση του να βλέπω το πρόσωπο κάποιου κάτω από το νερό όταν προσπαθεί κατάδυση για πρώτη φορά. Το δέος στα μάτια τους είναι απλά απίστευτο. Επίσης, μου αρέσει η πρόκληση της διδασκαλίας ενός μαθήματος CCR cave. Το να βλέπεις μαθητές να προσπαθούν, να αμφισβητούνται και τελικά να βγαίνουν ως πιο ολοκληρωμένοι και συνειδητοποιημένοι δύτες είναι ένα συναίσθημα που δεν γερνάει ποτέ.
Ε: Η Gemma Smith είναι μια πολύπλευρη προσφορά – όχι μόνο είστε ένας ολοκληρωμένος τεχνικός δύτης και εκπαιδευτή, αλλά ασχολείσαι και με το μόντελινγκ για άτομα όπως το Fourth Element. Πόσο διαφορετικό είναι να εμπλέκεσαι σε α -να ξεκινήσετε μια επική κατάδυση τεχνολογίας;
Α: Πραγματικά πιστεύω ότι αλληλοσυμπληρώνονται! Μια μεγάλη κατάδυση τεχνολογίας απαιτεί πολύ προγραμματισμό και είναι τόσο ψυχική πρόκληση όσο και σωματική. Δεν μπορείτε να αφήσετε το μυαλό σας να περιπλανηθεί όταν έχετε ώρες ντεκό μπροστά σας.
Οι φωτογραφίσεις στη ξηρά είναι τόσο διασκεδαστικές, αλλά με αυτό που λέμε, χρειάζεται ακόμη σχεδιασμός. Όσο για τις υποβρύχιες φωτογραφίσεις, χρειάζονται πολλή δουλειά. Θυμάμαι όταν γυρίσαμε Dive Odyssey, περνούσαμε αρκετές ώρες πριν από κάθε κατάδυση κάνοντας πρόβες και φροντίζοντας να κατανοήσουμε τα σενάρια. Παρόλο που ήμασταν στο CCR, η προσπάθεια να εξηγήσουμε την ακριβή θέση και το χρονισμό στα μοντέλα στα 50 μέτρα σε ορυχείο δεν θα είχε πραγματικά αποτέλεσμα!
Ε: Δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε μαζί σας χωρίς να αναφέρουμε μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχετε αντιμετωπίσει. Συμμετείχατε σε ένα δυσάρεστο τροχαίο ατύχημα τον Μάρτιο του 2018 που σας άφησε βαριά τραυματισμένο. Πώς εξελίσσεται η ανάκαμψη και πώς ήταν η επιστροφή στις καταδύσεις;
Α: Ναι, σίγουρα δεν ήταν οι πιο εύκολοι 18 μήνες της ζωής μου! Τούτου λεχθέντος, δεν μετανιώνω για τίποτα. Ο τρόπος με τον οποίο η κοινότητα των καταδύσεων συνήλθε για να με υποστηρίξει ήταν απλά εκπληκτικός. Η φυσική ανάκαμψη πηγαίνει πολύ καλά (που δυστυχώς σημαίνει ότι τώρα δεν έχω δικαιολογία για να μην πάω στο γυμναστήριο!). η ψυχική πλευρά είναι, φυσικά, πιο αργή. Το PTSD είναι σε αποκατάσταση, αλλά χρειάζεται χρόνο.
Ένα από τα πιο εκπληκτικά συναισθήματα, που μου έφερε άμεση ανακούφιση, ήταν στην πραγματικότητα να επιστρέψω στο νερό. Ένιωθα σαν να ήμουν σπίτι.
Ε: Τέλος, τι επιφυλάσσει το μέλλον για την Gemma Smith (εκτός από το να είναι ομιλήτρια στο Inspiration Stage στο GO Diving Show τον Φεβρουάριο του 2020);
Α: Ω ναι, σίγουρα ανυπομονώ να γίνω ομιλητής στο GO Diving! Όσο για άλλα σχέδια… σίγουρα υπάρχουν πράγματα στα σκαριά. Η προοπτική μου για καταδύσεις έχει αλλάξει όμως, μετά το ατύχημα. Ενώ πάντα με οδηγούσαν απίστευτα να πετύχω, νομίζω ότι ο ορισμός μου για την επιτυχία έχει αλλάξει.
Είμαι στη διαδικασία δημιουργίας υποβρύχιων έργων που δείχνουν στους ανθρώπους πόσο ψυχικά και σωματικά θεραπευτικές μπορεί να είναι οι καταδύσεις. Αν βοηθήσει έστω και ένα άτομο, θα αξίζει τον κόπο.
Άλλες ερωτήσεις και απαντήσεις στο Divernet: Leigh Bishop, Ρικ Στάντον, Ιρβάνα Όρλοβιτς
