Οι δύτες τείνουν να θεωρούν τα κοράλλια ως "άμισχα" - μένουν στη θέση τους, ώστε να γνωρίζετε ακριβώς πού να τα βρείτε. Ωστόσο, μια νέα μελέτη έχει επισημάνει την ικανότητα ενός κοραλλιού μανιταριού να περιπλανάται στον βυθό της θάλασσας αναζητώντας τον ιδανικό βιότοπό του – αν και με χαλαρό ρυθμό.
Τα κινητά κοράλλια ήταν γνωστά, αλλά ο τρόπος με τον οποίο κινούνται και πλοηγούνται παρέμενε «σε μεγάλο βαθμό ασαφής», σύμφωνα με μια αυστραλιανή επιστημονική ομάδα με επικεφαλής τον Brett Lewis. Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Queensland. Οι ερευνητές ερεύνησαν το μικρό, ελεύθερο πνεύμα Κυκλόλιθοι Cycloseris για να μάθετε πώς και γιατί θα κυκλοφορούσε.
Τα πειράματα έδειξαν μια ισχυρή θετική φωτοτακτική απόκριση στο μπλε φως, το είδος που θα περίμενε να βρει το κοράλλι σε στρώματα άμμου με βαθύτερα νερά. Έδειχνε πολύ λιγότερο ενθουσιασμό για το είδος του λευκού φωτός που βρέθηκε στα ρηχότερα επιφανειακά νερά, κάτι που θα μπορούσε να υποδηλώνει απειλή λεύκανσης.
Ένα συντριπτικό 86.7% των κοραλλιών των μανιταριών κατευθύνθηκε προς το μπλε φως όταν φώτισε τη μία άκρη του εργαστηριακού ενυδρείου, ενώ μόνο το 20% έδειξε κάποια τάση για λευκό φως.
Τα κοράλλια θα κινούνταν από μία έως δύο ώρες για να καλύψουν αποστάσεις έως και 22 εκατοστών στις δοκιμές του μπλε φωτός, αλλά θα μπορούσαν να ενοχληθούν να καλύψουν όχι περισσότερο από 8 χιλιοστά προς το λευκό φως. Εάν τα μπλε και τα άσπρα φώτα έλαμπαν ταυτόχρονα σε κάθε άκρο της δεξαμενής, τα κοράλλια θα τραβούσαν πάντα προς το μπλε.
Χρονικό σφάλμα υψηλής ανάλυσης φωτογραφία αποκάλυψε τον συνδυασμό μηχανισμών που χρησιμοποιεί το κοράλλι για τη διαχείριση της κίνησής του. Φουσκώνοντας τους ιστούς του θα μπορούσε να μειώσει την τριβή, να αυξήσει την άνωση για να σηκώσει τον πυρήνα του από τον βυθό και να ενισχύσει την επιφάνεια του για να πιάσει ρεύματα, όπως το πανί ενός πλοίου.
Όταν οι ιστοί συσπώνονταν με τη σειρά τους, τα κοιλιακά μαξιλαράκια ή τα «πόδια» θα συνέβαλλαν ρυθμίζοντας την αλληλεπίδραση ή την τριβή με το υπόστρωμα, επιτρέποντας στο κοράλλι να φτάσει προς τα εμπρός.
Τέλος, ήταν επίσης σε θέση να συστέλλεται και να στρίβει τους πλευρικούς περιφερειακούς ιστούς του, προωθώντας τον εαυτό του προς τα εμπρός με στυλ που σχετίζεται με την παλλόμενη κολυμβητική κίνηση των μέδουσας.
Κυκλόλιθοι Cycloseris φαίνεται να εκμεταλλεύεται αυτή την ικανότητα όταν παράγοντες όπως η βαρύτητα, τα ρεύματα ή τα κύματα το έχουν αφήσει σε μια δυσμενή, ίσως επικίνδυνα ρηχή, θέση και θέλει να βελτιώσει την προοπτική του – οδηγώντας τους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι τα κοράλλια είναι πιο «νευρολογικά εξελιγμένα» από ό,τι πιστεύαμε. . Ο μελέτη μόλις δημοσιεύτηκε in PLoS One.
Τα αραιωμένα κοράλλια αγωνίζονται να αναπαραχθούν

Εν τω μεταξύ, σε ένα Πανεπιστήμιο του ΚουίνσλαντΜε επικεφαλής τη μελέτη, μια διεθνής ομάδα μέτρησε την επιτυχία ενός φυσικού γεγονότος ωοτοκίας κοραλλιών το 2024 και ανησύχησε να ανακαλύψει ότι τα μεμονωμένα κοράλλια πρέπει να βρίσκονται σε κοντινή απόσταση για να αναπαραχθούν με επιτυχία.
«Με έκπληξη, είδαμε ότι τα κοράλλια έπρεπε να βρίσκονται σε απόσταση 10 μέτρων το ένα από το άλλο, και κατά προτίμηση πιο κοντά από αυτό για να πραγματοποιηθεί η γονιμοποίηση», δήλωσε ο επικεφαλής της ομάδας, καθηγητής Peter Mumby. «Ξέραμε ότι τα κοράλλια δεν μπορούσαν να απέχουν πολύ μεταξύ τους, αλλά διαπιστώσαμε ότι πρέπει να είναι πιο κοντά από ό,τι περιμέναμε.
«Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής όπως η λεύκανση σκοτώνουν και μειώνουν την πυκνότητα των κοραλλιών, επομένως ανησυχούμε ότι τα άτομα μπορεί να καταλήξουν πολύ μακριά για να αναπαραχθούν με επιτυχία».
Εργαζόμενοι στο Παλάου στη Μικρονησία, οι ερευνητές τοποθέτησαν δοχεία πάνω από 26 αποικίες κοραλλιών σε έναν ύφαλο καθώς τα κυρίως ερμαφρόδιτα κοράλλια απελευθέρωσαν τα ωάρια και το σπέρμα τους.

«Τα δοχεία συνέλαβαν μερικά από τα αυγά κάθε κοραλλιού και παρασύρθηκαν στην επιφάνεια όπου ακολούθησαν την παλίρροια», είπε ο καθηγητής Mumby. «Αν και τα ωάρια δεν μπορούσαν να διαφύγουν, το σπέρμα θα μπορούσε να εισέλθει στο δοχείο και να γονιμοποιήσει τα ωάρια.
«Μετά από μια ώρα παρασύρσεως, η αναλογία των γονιμοποιημένων αυγών σημειώθηκε για κάθε τύπο κοραλλιών μαζί με την απόσταση από παρόμοια καθιερωμένα κοράλλια».
Η γονιμοποίηση ήταν κατά μέσο όρο 30% όταν τα κοράλλια ήταν πολύ κοντά, αλλά μειώθηκε σε λιγότερο από 10% σε απόσταση 10 μέτρων. Στα 20 μέτρα ήταν ουσιαστικά μηδέν.
«Στο μέλλον ίσως χρειαστεί να βοηθήσουμε τα κοράλλια να συνεχίσουν αυτό το βασικό κομμάτι της ζωής τους», σχολίασε ο συν-συγγραφέας της μελέτης Δρ Κρίστοφερ Δωρόπουλος της εθνικής επιστημονικής υπηρεσίας της Αυστραλίας CSIRO.

«Η κατανόηση της σημασίας των τοπικών γειτονιών παρέχει απτές στόχους για παρεμβάσεις όπως η αποκατάσταση των κοραλλιών. Στην ιδανική περίπτωση, η πυκνότητα των κοραλλιών θα παρακολουθούνταν σε σημαντικές τοποθεσίες και θα πραγματοποιούνταν αποκατάσταση για να επανέλθει η πυκνότητα στα επίπεδα που απαιτούνται για την επιτυχή αναπαραγωγή».
Τα Διαχωριστικά έρευνα δημοσιεύεται στις Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών ΗΠΑ (PNAS).
Επίσης στο Divernet: CORAL SPAWNING ST LUCIA-STYLE, GREAT BARRIER Reef BABY BOOM, Το CORAL DNA ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ, Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΚΟΡΑΛΙΟΥ ELKHORN εγείρει ΕΛΠΙΔΕΣ